نقش گردشگري كشاورزي در دستيابي به توسعه روستايي و امنيت غذايي

روستا به عنوان يكي از بنيان هاي اساسي توسعه هر جامعه اي به حساب مي آيد; و همواره جايگاه بسزايي در فرايند توسعه يافتگي كشورها ايفا نموده است به گونه اي كه از ديدگاه برخي از صاحب نظران از جمله ميسرا توسعه هر كشوري منوط به توسعه يافتگي مناطق روستايي مي باشد. بخش روستايي به دليل تامين نيازهاي اوليه جوامع شهري و مهد توليدات كشاورزي همواره مورد توجه برنامه ريزان و صاحب نظران ملي و منطقه اي بوده اند . بخش كشاورزي همواره به عنوان اصلي ترين بخش مناطق روستايي نقشي تعين كننده در توسعه يافتگي و نيافتگي مناطق روستايي ايفا نموده است با اين حال در ساليان اخير به دليل نبود سياست هاي قيمتي مناسب و عدم حمايت صحيح از بخش كشاورزي شاهد كاهش سطح زير كشت و تبديل اراضي كشاورزي به ويلا و مناطق مسكوني در منطقه مي باشيم. اين امر در آينده نه چندان مي تواند ضمن به چالش كشيدن امنيت غذايي منطقه موجب نابودي بخش كشاورزي شود. با توجه به اينكه استان گيلان به دليل برخورداري از مواهب طبيعي و دارا بودن پتانسيل هاي بالقوه جزو استانهاي مسافرپذير در طول سال مي باشد مي توان با سرمايه گذاري در بخش گردشگري ، بالاخص گردشگري كشاورزي ضمن كمك به توسعه روستايي به توسعه كشاورزي هم كمك شاياني نمود. بر همين اساس اين مطالعه بصورت كتابخانه و اسنادي و مشاهدات ميداني ( پرسش و پاسخ با كشاورزان و صاحب نظران) به بررسي قابليت هاي گردشگري كشاورزي در منطقه پرداخته است و نتايج بدست آمده مشخص نمود در صورت اتخاذ سياست هاي حمايتي توسط دولت بالاخص در بخش كشاورزي (از جمله مزارع شالي و باغهاي چاي) و بهره مندي از تجارب كشورهاي موفق و پياده سازي آن در منطقه شاهد رونق اقتصادي و كمك به توسعه روستايي نمود.

اگروتوريسم، گردشگري روستايي، امنيت غذايي ، استان گيلان