ساماندهی سکونتگاه های غیر رسمی کلانشهر ارومیه (نمونه موردی: محله حسین آباد)

بنا بر برآورد برنامه اسكانِ بشرِ سازمان ملل متحد، بيش از 50 درصد ساكنانِ شهرهايِ كشورهايِ كم درآمد و 20 درصد كشورهايِ با درآمد متوسط، در سكونتگاه¬هاي غيررسمي زندگي مي كنند كه سنجه هاي سواد، تندرستي، درآمد و پيشرفت اجتماعي، از ميانگين شهري در آن كشورها پايينتر است و شايسته شان و كرامت انساني نيست. كشور ما نيز از جمله كشورهايي است كه با اين مسأله شهري درگير است. بر اساس تاكيدات موجود در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، تامين سرپناه مناسب و در خور شان انسان، يكي از وظايف بسيار مهمِ دولت در قبال شهروندان ايراني به شمار مي آيد. دولت در ايران ـ چه قبل از انقلاب اسلامي و چه پس از آن ـ سياستهاي زمين و مسكن شهري را در دست داشته و كنترل مي كرده است. اين تحقیق با رويكرد كيفي و كمي و جمع¬آوري اسنادي و اكتشافي داده ها، سعي در بازنمايي آسيب سياست هاي به كار رفته توسط دولت و علل كمتر رضايت بخش بودن سياستهاي آن در ر استاي ساماندهي اسكان غيررسمي محله حسین آباد کلانشهر ارومیه دارد. لذا از پرسشنامه و روش تحليل عاملي براي ارزيابي شاخصها استفاده شده است. نتايج به دست آمده، حاكي از آن است كه سياستهاي دولت در دوره هاي مختلف، نه تنها به پايداري اجتماعي، فيزيكي و كالبدي سكونتگاههاي غيررسمي منجر نگرديده است، بلكه باعث محروم شدن بخش وسيعي از افراد كم درآمد از تسهيلات زمين و مسكن شهري در برنامه هاي دولت نيز شده است، در اين راستا، نتيجه گيري و پيشنهادها ارائه شده است.

ساماندهی، بافت، اسکان غیررسمی، کلانشهر ارومیه