حُسن پرستی حسن دهلوی

امیر حسن علاء سجزی دهلوی از شاعران ایرانی الاصل واز طوطیان شکّر شکن سرزمین هندوستان است.به او لقب سعدی هندوستان داده اند. وی در دیوانش بکرّات از شوریدگی و عشق سخن رانده است و پیرو سعدی در سپردن راه عارفان اهل عشق محسوب می گردد.چهره ی زیبای معشوق و ناله ی زار عاشق درغزل این دو شاعر عاشق پژواک یافته است. آن معشوق زیبا رو که شاعران جمال او را نموده اند ، چهره ای دیگر هم در سنت های ادبی داردکه در پس زیبایی او نهفته است و چون خار با گل رویش همراه است.چهره ی آتشین او با تند خویی و خشم ، کمندگیسوان مشک فامش با کفر و اسارت دل عاشق ، قد سروش با خمیدگی قامت عاشق ، لبان سرخ و عقیقینش با دشنام ، خنجر مژگانش با خونریزی ، سبک خیزی اش با بی وفایی و... متناظر است. سیمای عاشق در ادبیات فارسی با زردرویی، بی خوابی ، پریشانی ، رسوایی ،پندناپذیری ، و...همراه است. عاشق باید مصایب راه پر خطر عشق را به جان پذیرا شود. در این پژوهش با ارایه ی مفهوم عشق نزد عرفا ، نظر امیر حسن دهلوی در باره ی عشق از طریق اشعارش ( غزلیات و قصاید و مثنویات و رباعیات )،جستجو می گردد و سپس با بررسی سیمای عاشق و معشوق در غزلیات سعدی و امیر حسن ،درک این دو تن از مفهوم عشق مقایسه می شود. امیر حسن دهلوی در ترسیم چهره ی معشوق از روش قدما واستادش سعدی تبعیت می کند ولی سیمای عاشق نزد این دو تن اندکی متفاوت است .

امیرحسن سجزی دهلوی ،سعدی ، عشق عرفانی، غزل، سنت ادبی