سنجش کمی توسعه اجتماعی در استان بوشهر

توسعه اجتماعي رویکردی است بنیادی که مبین كيفيت زيستي و سيستم اجتماعي یک جامعه می¬باشد و با حل مشکلات اساسی، مقابله با فقر و توزیع مجدد منابع سعی در بهبود وضعیت موجود و کارآمدتر شدن بنیانهای جامعه دارد. این بعد از توسعه که در پی استقرار عدالت و ثبات اجتماعي، كاهش نابرابري‌هاي اجتماعي- اقتصادی، توزيع عادلانه، كاهش محروميت و توانمندسازي فقراست؛ از طرق سنجه¬های متعدد و در سطوح مختلف قابل اندازه¬گیری است. سطح زندگی یکی از اصلی¬ترین شاخص¬های سنجش توسعه اجتماعی در یک منطقه می¬باشد که در این پژوهش جهت تبیین کمییت توسعه اجتماعی در شهرستان¬های استان بوشهر تحت 33 مولفه و در قالب دسترسی به راه، خدمات ارتباطی، خدمات آموزشی، بهداشت و تامین اجتماعی مورد استفاده و بررسی قرار گرفته است. این مطالعه با تکیه بر منابع اسنادی- کتابخانه¬ایی و بهره¬گیری از نرم افزار Spss و مدل تاکسونومی عددی، سعی دارد با روشی توصیفی- تحلیلی، داده¬های موجود را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. يافته¬هاي پ‍ژوهش حاكي از آن است كه شکاف عمیقی بین مرکز استان و سایر شهرستان¬ها وجود دارد. بطوری که شهرستان بوشهر از نظر برخورداری با 31/0 بسیار توسعه¬یافته، شهرستان¬های کنگان، دشتی، تنگستان و جم محروم و شهرستان¬های دیر با 79/0 و دیلم با 80/0سطح زندگی بسیار محرومی به لحاظ توسعه اجتماعی دارند. نتایج نشان می¬دهد دستیابی به توسعه اجتماعی مطلوب و تحقق رفاه نسبی در مناطق کمتر توسعه¬یافته، محروم و بسیار محروم استان، مستلزم بازنگری در وضعیت کنونی، برنامه¬ریزی جهت افزایش کمی و کیفی منابع موجود، بکارگیری ظرفیت¬های جدید، سیاست‌گذاری¬های نوین اجتماعی و اتخاذ راهبرد عدالت اجتماعی در تخصیص هدفمند خدمات می¬باشد.

سنجش، توسعه اجتماعی، استان بوشهر