عملکرد تزریق متناوب آب وگاز به مخازن هیدروکربوری

یکی از عوامل گازی شدن مخزن نفتی برداشت نفت از آن مخزن و در نتیجه افت فشار اولیه می باشد. با توجه به جایگاه و موقعیت ویژه نفت و فرآورده هاي نفتي نسبت به گاز در بازار جهاني و دنياي اقتصاد، اتخاذ تدابيري مناسب جهت حفظ و افزایش فشار مخازن، استفاده از روش هاي ازدياد برداشت بهينه براي بهبود بازدهي، افزايش توليد، وجلوگیری از گازی شدن مخزن، در رأس هدف كشور های توليد كننده نفت قرار گرفته است. در این مطالعه بررسی می کنیم که فرآیند ¹(تزریق متناوب آب و گاز به مخازن هیدروکربوری) یک روش پیشرفته بازیافت نفت و ²(ازدیاد برداشت) می باشد که، به شیوه ی تزریق متناوب سیکل گاز به دنبال آب، با تغییر میزان نسبت گاز حل شده به نفت و تغییر پارامتر های دیگر، سبب اثبات و گاها حتی افزایش فشار مخزن قبل از تزریق می شود. در پایان نیز، مصداق هایی از عملیاتی شدن و نحوه تغییرات پارامتر های تأثیرگزار بر روی برداشت از سایر مقاله های پذیرفته شده را می آوریم و به این نتیجه می رسیم در کشور ایران، به دلیل آنکه مخازن کربناته (دولومیتی و آهکی) بیش از 80 درصد از تعداد کل مخازن در حال تولید را تشکیل می دهند، می توان از عملیات تزریق متناوب بعنوان یکی از بهترین روش های بهره برداری دوره دوم و یا حتی دوره سوم، از عمر مخازن نفتی کشور به بهترین شکل بهره گیری نمود؛ چراکه بازدهی فرایندتزریق متناوب در سازندهای کربناته، به مراتب بیش از سایر انواع لیتولوژی هاست.

تزریق متناوب آب و گاز، ازدیاد برداشت، WAG، سناریو مکمل، ضریب بهره دهی