بررسی بحران بافتهای مسکونی جدید شهرهای بزرگ ایران در راستای تحقق پیشرفت اقتصادی در بخش مسکن

این پژوهش با نگاهی کوتاه به بررسی مبانی نظری مرتبط با ایجاد مسکن سالم در یک محیط شهری پرداخته وسپس به طرح این موضوع می پردازد که افزایش تراکم جمعیتی و ساختمانی در کنار افزایش قیمت مسکن ، به ویژه در شهر های بزرگ ، خانواده هارا به سکونت در مجتمع های آپارتمانی متراکم با زیر بنای محدود و تاسیسات محله ای محدودتر سوق داده است. افزایش جمعیت کشور وگسترش دامنه های شهرنشینی در طول چند دهه اخیر، باعث تمرکزگرایی و افزایش تراکم های جمعیتی در شهر های ایران شده و همین عامل ضمن افزایش تقاضای مسکن گران شدن قیمت زمین و افزایش تراکم ساختمانی به ویژه در شهر های بزرگ را در پی داشته است. تأمین مسکن مناسب، در کشورهای مختلف با توجه به شرایط بازار مسکن و میزان نیاز به مسکن و دیدگاه دولت های حاکم برای تخصیص فضا و امکانات، متفاوت یکی از عوامل تعیین کننده کیفیت زندگی خانوارها می باشد. درارتباط با رونق بازار مسکن، مهمترین اقدام در خصوص پاسخگویی به نیاز متقاضیان ، ایجاد کوی های مسکونی گسترده ، ساختمانهای متراکم در میان بافت های داخلی و یا اراضی حاشیه ای شهرها بوده است.بعضی از برنامه ها جدید با نظارت و مدیریت بخش دولتی ایجاد شده است ، طرح های آماده سازی ، برنامه های مختلف مسکن سازی و برخی توسط بخش خصوصی و در راس آن ها بساز و بفروش ها به مرحله اجرا در آمده است. این تحقیق در صدد پاسخ به این پرسش است که مجموعه های جدید مسکونی تا چه اندازه استمرار بخش حیات سالم اجتماعات شهری و معرف ساختار اصیل اجتماعی، و کالبدی شهری ومحله ای در ایران است. و نگرش غالب در این تحقیق توصیفی-تحلیلی است و روش گردآوری به صورت اسنادی ومشاهدات میدانی بوده است

مديريت شهری، با فت مسکونی، پیشرفت اقتصادی، محله، افزایش جمعیت، خصوصی سازی