تحلیل سطوح درجه ی توسعه یافتگی بخش کشاورزی استان بوشهر با تأکید بر ارائه خدمات مشاوره ای ـ حمایتی

یکی از مهم¬ترین بخش¬های اقتصادی کشور که علاوه بر تأمین نیازهای غذایی و تهیه مواد اولیه برای صنایع، نقش مهمی در استقلال سیاسی کشور ایفا می¬نماید، بخش کشاورزی است. شناخت و بررسی امکانات، و در پی آن تعیین سطوح توسعه¬یافتگی در این بخش، نخستین گام در فرآیند برنامه¬ریزی ترویجی و توسعه¬ی بخش کشاورزی به ¬شمار می¬آید¬. پژوهش حاضر با هدف تحلیل سطوح درجه¬ی توسعه یافتگی بخش کشاورزی در استان بوشهر با تأکید بر ارائه¬ی خدمات مشاوره¬ای¬ـ حمایتی انجام شده است. جهت تحلیل سطوح درجه¬ی توسعه¬ یافتگی در بخش کشاورزی استان، ابتدا 9 شاخص مورد بررسی، از طریق مدل آنتروپی شانون وزن¬دهی و از تکنیک تاپسیس به عنوان روش تصمیم¬گیری چند شاخصه¬ای بهره گرفته شد. نتایج حاصل از تحقيق نشان می¬دهد که در میان شهرستان¬های استان بوشهر، شهرستان¬های دشتستان و بوشهر با ضریب 689/0 و 349/0 در سطوح بالای درجه¬ی توسعه یافتگی در بخش کشاورزی قرار دارند. از سوی دیگر، شهرستان دیلم با ضریب 174/0 پائین¬ترین سطح توسعه¬ یافتگی در بخش کشاورزی را در میان سایر شهرستان¬های استان به خود اختصاص داده که لزوم توجه برنامه¬ریزان و مروجان کشاورزی را در این شهرستان بیشتر نشان می¬دهد. در پایان، راهکارهایی برای استفاده از پتانسیل¬های شهرستان¬های گوناگون استان در جهت توسعه¬ی بخش کشاورزی و ارائه¬ی خدمات مشاوره¬ای- حمایتی پیشنهاد شده است.

توسعه یافتگی، کشاورزی، خدمات مشاوره ای- حمایتی، تکنیک تاپسیس، استان بوشهر.