ارزیابی کیفیت زندگی محلات شهری در راستای عدالت اجتماعی (نمونه موردی : محلات اسلام آباد و کارمندان شهر زنجان)

برای مقایسه کیفیت زندگی، مسائل و مشکلات فنی و مفهومی زیادی وجود دارد. در بحث حاضر با گذر از مقولات عمومی و نشان دادن اینکه چگونه می توان تفاوت های فضایی از حیث کیفیت زندگی را تشخیص داد، به موضوع عدالت اجتماعی می رسیم. سنجش کیفیت زندگی محلات شهری از منظر عدالت اجتماعی این امکان را برای برنامه ریزان و سیاست گذاران شهری مهیا می سازد تا با آگاهی از ابعاد ضعیف یا مغفول مانده کیفیت زندگی، تلاشهای آتی را در جهت تقویت این ابعاد سامان دهند. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی کیفیت زندگی محلات شهری در راستای عدالت اجتماعی نمونه موردی محلات اسلام آباد و کارمندان شهر زنجان می باشد. روش تحقیق توصیفی – تحلیلی و پیمایشی است. که 288 خانوار در محلات مذکور به صورت نمونه انتخاب شدند. به منظور ارزیابی کیفیت زندگی از 4 شاخص اصلی اجتماعی، اقتصادی،کالبدی و زیست محیطی استفاده شده است. نتایج حاصل نشان داد که اولاً وضعیت مطلوب شاخص ها از منظر عدالت اجتماعی در محله برنامه ریزی شده رعایت اما در سکونتگاه غیررسمی رعایت نشده است، ثانیاً از این منظر مقایسه دسترسی ها نشان می دهد که سکونتگاه غیررسمی به خاطر نزدیکی به مرکز شهر نسبت به محله برنامه ریزی شده دسترسی بیشتری به خدمات مورد نیاز محله دارد. در نهایت بررسی ها نشان داد که ساکنین سکونتگاههای غیررسمی در مجموع نسبت به عملکرد مدیران و برنامه ریزان شهری رضایت بیشتری دارند.

کیفیت زندگی شهری، عدالت اجتماعی، شهر زنجان