پژوهش پیرامون سویه های گوناگون حروف اضافه در زبان فارسی تاکنون کم نبوده اما مرز میان این واژه ها و دیگر واژه هایی که گاه عناصر مکان نما (مهدی بیرقدار و درزی،1390)، گاه حروف اضافۀ مشترک (مشکوه الدینی، 1390) و گاه حروف اضافۀ دارای جزء اضافه (ماهوتیان، 1390) نامیده شده اند، هنوز به خوبی شناخته شده نیست. واژه¬هایی همچون «از»، «به»، «تا»، «در» و «بر» حروف اضافۀ شناخته شده در زبان فارسی هستند که چالشی بر سر آنها وجود ندارد. در زبان فارسی واژه های دیگری هستند که گرچه بیانگر مفهوم مکان اند اما به سادگی نمی توان دربارۀ مقولۀ دستوری آنها داوری نمود؛ برخی از این واژه ها عبارتند از: بالا، پایین، رو، زیر، کنار، پشت، جلو و مانند اینها. ما در پژوهش پیش رو در پی آن هستیم که با ارائۀ استدلال هایی تفاوت های بنیادین میان حروف اضافه و واژه های نام برده را بیان کرده و نشان دهیم که این واژه ها را نمی توان در زمرۀ حروف اضافه دانست بلکه باید آنها را در شمار اسم های جایگاه نما قرار داد. اسم های جایگاه نما در معناشناسی مکانی نشانگر مفهوم پهنه و قاب ارجاع هستند. یکی دیگر از مفهوم های بنیادین در معناشناسی مکانی، مفهوم گذر یا بُردار است که در زبان فارسی این مفهوم توسط حروف اضافه بازنمایانده می شود.
کلید واژگان :حرف اضافه، اسم جایگاه نما، مقولۀ دستوری، معناشناسی مکانی
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک