ارزیابی برنامه آموزش محیط زیست در دوران بحران ها و سوانح طبیعی

در سال ها اخیر، آموزش محیط زیست به یک اولویت در حال رشد در سطح محلی، ملی و بین المللی تبدیل شده است. سازمان ملل متحد در دهه آموزش برای توسعه پایدار (سال های 2055 تا 2014) از تمامی کشورهای عضو برای تلاش در جهت افزایش تعهداتشان نسبت به آموزش مردم در مورد نیاز به ایجاد آینده ای پایدار و خلق شهروندانی توانا برای انجام آن دعوت کرد. لذا محیط زیست نیز به عنوان یکی از مولفه های اصلی توسعه پایدار نیازمند آموزش می باشد. نشست ها و کنفرانس های بسیاری از دهه 1970 تاکنون برگزار گردیده است که برخی از آنها به دلیل تاثیرگذاری بر تدوین و قوانین و اجرای برنامه های آموزش محیط زیست در سرتاسر دنیا از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. یکی از این کنفرانس ها، دستور کار 21 در کنفرانس استکهلم می باشد. که در آن، موضوع بحران و مدیریت بحران در سه مرحله قبل از بحران، حین بحران و پس از بحران بیان شده است. در مرحله بعد از بحران معمولا بازسازی و بهبود شرایط ممکنه صورت می گیرد. این مراحل شامل کلیه اقداماتی است که به موجب آنها می توان شرایط عادی جوامع و کشورها را پس از وقوع بحرانی برقرار نمود. مرحله بهبودی و بازسازی ممکن است طولانی گردد و بعضا حتی 5 تا 10 سال نیز طول بکشد. عملیات عمده ای که معمولا در این مرحله از سیکل مدیریت بحران مطرح می شوند قابل تفکیک بر سه بخش هستند که به ترتیب عبارتند از استقرار مجدد، احیاء و بازسازی.

آموزش محیط زیست، حفاظت از محیط زیست، بحران، مدیریت بحران