زمينه و هدف: در سال‌های اخير، اگرچه استفاده از تمرينات اينتروال شديد (HIIT)، جايگزين تمرينات مداوم و بلندمدت در بيماران و ورزشکاران شده، ولی تمرين ورزشی عملی و ميدانی برای اين منظور کمتر استفاده‌شده‌است. لذا، هدف از پژوهش حاضر، مقايسه‌ی تمرينات HIIT کوتاه‌مدت با رست و پلايومتريک در برخی از شاخص‌های قلبی عروقی، توان بی‌هوازی و عملکرد سرعتی و پرشی در دانشجويان دختر فعّال می‌باشد. مواد و روش‌ها: برای اين منظور، 30 دانشجوی دختر تربيت بدنی به‌صورت داوطلبانه در اين پژوهش شرکت کرده که به‌صورت تصادفی به 3 گروه HIIT با رست، HIIT با پلايومتريک و گروه کنترل تقسيم شده‌اند. سپس، آزمون‌گيری پايه در يک هفته اندازه‌گيری شده‌است. بعد از آن گروه-های تمرينی علاوه بر فعاليت بدنيِ روزمره‌ی خود، به‌مدت 2 هفته و هر هفته 5 روز در برنامه‌ی تمرينی شرکت کرده‌اند بعد از 48 ساعت از اتمام جلسه‌ی آخر تمرين، تست‌گيری بعد تمرين در هر سه گروه انجام‌شده‌است. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل عاملی واريانس يک طرفه و آزمون تعقيبی LSD تحليل‌شده‌است. يافته‌ها: يافته‌های پژوهش افزايش معنادار VO2max و کاهش معنادار زمان دوی سرعتی 20 متر در گروه HIIT با رست در مقايسه با گروه HIIT با پلايومتريک را نشان‌داده‌است (05/0p˂ ). علاوه بر اين افزايش معنادار در VO2max، اوج، ميانگين و حداقل توان در تست رست و نيز کاهش معنادار در زمان دوی سرعت در گروه HIIT با رست نسبت به گروه کنترل و نيز افزايش معنادار در VO2max، ارتفاع پرش اسکات و پرش عمودی با کمک دست و پا در گروه HIIT با پلايومتريک نسبت به گروه کنترل مشاهده‌شده‌است (05/0p˂). نتيجه‌گيری: بر طبق يافته‌های پژوهش، به‌نظر می‌رسد تمرينات HIIT با رست کارايی بيشتری نسبت به تمريناتHIIT با پلايومتريک دارند، ولی هر دو نوع تمرين باعث بهبود VO2maxو عملکرد سرعتی می‌شوند. بنابراين ممکن است ترکيب اين دو نوع تمرين، سبب نتايج بهتری شود.
کلید واژگان :تمرینات اینتروال شدید، شاخص های قلبی عروقی، برون ده توان بی هوازی، عملکرد سرعتی، عملکرد پرشی،
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک