تأثیر مصرف گلوکز بر مقادیر انسولین و گلوکز پلاسما ،AGRP پس از یک وهله فعالیت دایره اي مقاومتی در کشتی گیران آزادکار جوان

مقدّمه: AGRP، يك نرو پپتيد مترشحه از هستة کمانی هیپوتالاموس است و نقش مهمّي در تعادل انرژي، كنترل وزن و دريافت غذا ايفا مي¬كند. گزارش شده است که شرایط منفی تعادل انرژی، موجب افزایش مقادیر AGRP می‌شود و با ایجاد شرایط مثبت تعادل انرژی ( بازسازی منابع انرژی) متوقّف می‌شود. هدف از اجراي اين پژوهش، بررسي اثر مصرف قند خوراکی (گلوکز) پس از یک فعّالیّت دایره‌ای مقاومتی بر روی AGRP، انسولین و گلوکز پلاسماست. مواد و روش: براي اين منظور 16 کشتی‌گیر آزادکار جوان (سن,22/29±./9 وزن 75/45±12/9 و شاخص تودة بدنیBMI 26/23±2/60) به طور تصادفی انتخاب شدند و مجدداً به طور تصادفی به2 گروه قند (1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، تعداد 8 نفر) و گروه آب) تعداد 8 نفر تقسیم شدند. از آزمودنی‌ها خواسته شد یک فعّالیّت دایره‌ای مبتنی بر فنون کشتی ( WTBCE) را اجرا کنند. نمونه‌گیری خونی در سه مرحله، قبل، بلافاصله پس از فعّالیّت و 90 دقیقه پس از خوراندن محلول گلوکز انجام شد. جهت اندازه¬گيري AGRP پلاسما از كيت تجاري ELISA استفاده شد. دادهها با استفاده از روش آناليز واريانس در اندازه‌گیری‌های مکرّر و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری P<0/05 بررسی شد. يافته‌ها: تفاوت معناداری در سطوح AGRP (P کلید واژگان :

AGRP، انسولین، فعّالیّت WTBCE، کشتی‌گیران آزادکار.