برهمکنش عناصر فسفر، روی و منگنز بر عملکرد کمی و کیفی سویا در منطقه ساری

هدف از این تحقیق بررسی برهمکنش عناصر فسفر، روی و منگنز بر صفات رشدی و عملکرد سویا بود. آزمایش به‌صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح پايه بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار در ایستگاه تحقیقات زراعی دشت‌ناز ساری طی سال‌های 1390 و 1391 اجرا شد. کود فسفره در سه سطح (عدم‌مصرف و مصرف 100 و 200 کیلوگرم در هکتار) به‌عنوان عامل اصلی و مصرف سولفات روی و سولفات منگنز در دو سطح عدم‌ مصرف (شاهد) و مصرف 50 کیلوگرم در هکتار به‌عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. نتايج نشان داد كه با مصرف روی عملکرد روغن 45/17 درصد افزایش یافت. بیشترین تعداد غلاف در ساقه اصلی برای اثرمتقابل کاربرد 200 کیلوگرم فسفر در هکتار و 50 کیلوگرم روی در هکتار حاصل شد. حداکثر تعداد غلاف در ساقه اصلی و تعداد غلاف در بوته در هر دو سال برای اثرمتقابل عدم ‌مصرف روی در مصرف منگنز و مصرف توام روی و منگنز در هکتار به‌دست آمد. حداکثر عملکرد دانه (36/146 گرم در متر مربع) و شاخص برداشت (29/58 درصد) برای اثرمتقابل مصرف 200 کیلوگرم فسفر در هکتار به‌همراه مصرف روی حاصل شد. بالاترین میزان شاخص برداشت برای اثرمتقابل مصرف 200 کیلوگرم فسفر در هکتار به‌همراه منگنز (33/50 درصد) به‌دست آمد. همچنین در اثرمتقابل سه‌گانه تیمارها بیشترین عملکرد دانه تحت اثرمتقابل مصرف 100 و 200 کیلوگرم فسفر در هکتار به‌همراه مصرف روی و منگنز تولید شد. بنابراین، مصرف توام عناصر منجر به بهبود صفات رشدی و افزایش عملکرد و اجزای عملکرد شد.

روی، عملکرد، سویا، فسفر، منگنز