مینه و هدف: فعالیت ورزشی برونگرا میتواند موجب آسیب عضلات اسکلتی از طریق اختلالات فراساختاری، التهاب و افزایش فعالیت آنزیمهای پروتئولیتیکی و در نتیجه راه اندازی فرآیند انعقاد خون در درون بدن شود. هدف از انجام پژوهش بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی برون گرا بر پاسخ های زمانی کراتین کیناز، لاکتات دهیدروژناز سرمی و فیبرینوژن پلاسمایی افراد غیر فعال بود. مواد وروشها: 12 مرد جوان غیرفعال (با میانگین سن 52 /0 ±08/ 28 سال و شاخص توده بدنی 47/3 ± 58 /25 کیلوگرم بر متر مربع) انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی تمرین برون گرای خم کردن آرنج (6 دوره با 8 -10 تکرار و استراحتی 2 دقیقه ای بین هر دوره با شدت80%یک تکرار بیشینه) را اجرا کردند. خون گیری به دنبال12ساعت ناشتایی در30 دقیقه پیش از فعالیت و بلافاصله،2 و 24 ساعت پس از تمرین به منظور اندازه گیری مقادیر آنزیم هایCK , LDH و فیبرینوژن انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس در اندازه گیری های مکرر و آزمون t مستقل در سطح 05/0 p≤ بررسی شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که مقادیر CK پس از تمرین برون گرا بلافاصله،2 و 24 ساعت پس از آزمون نسبت به پیش آزمون در گروه تجربی و نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت(05/0 p≤). مقادیرآنزیم LDH گروه تجربی دارای افزایش معناداری نبود. افزایش مقادیر LDH تنها 2 ساعت پس از آزمون بین دو گروه معنا دار بود (043/0 p=). در سطوح فیبرینوژن گروه تجربی و مقادیر بین گروهی افزایش معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر یک جلسه فعالیت مقاومتی برونگرا موجب آسیب عضلات اسکلتی، که از علائم کلاسیک حاد التهابی است در عضلات فعال میگردد. اما در سطوح فیبرینوژن پلاسمایی به عنوان یکی از فاکتورهای انعقادی و شاخص التهابی حاد تغییر قابل توجهی ایجاد نمیکند.
کلید واژگان :تمرین برون گرا؛ التهاب؛ کراتین کیناز؛ فیبرینوژن؛ افراد غیر فعال
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک