هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر تمرینات پلایومتریک شتابی (استفاده از کش از بالا)، پلایومتریک مقاومتی و پلایومتریک معمولی بر عملکرد توان، قدرت و هایپرتروفی عضلانی در مردان فعال بود. 30 مرد فعال (سن 12/1±67/20، قد 69/4±83/174، وزن 51/7±45/63) به¬طور دواطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. شرکت¬کنند¬گان به¬طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند و بر حسب میزان فعالیت در هفته و قدرت بیشینه همسان¬سازی شدند. تمرین به مدت 4 هفته و 3 جلسه در هفته انجام شد. شدت و حجم بین گروه¬ها یکسان¬سازی شد. پس¬آزمون بعد از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرین انجام شد. اختلاف بین گروه¬ها با آزمون تحلیل عاملی کوواریانس (ANCOVA) و آزمون تعقیبی LSD و اختلاف درون-گروهی با آزمون تی زوجی تحلیل شد. یافته¬های پژوهش حاضر نشان داد که هر سه تمرین پلایومتریک شتابی، پلایومتریک مقاومتی و پلایومتریک معمولی باعث بهبود معنی¬دار ارتفاع پرش اسکات، پرش عمودی و پرش عمقی، حداکثر و میانگین توان در پرش عمودی، قدرت بیشینه و سطح مقطع عضلات ران به روش آنتروپومتریکی نسبت به پیش¬آزمون شدند. تمرین پلایومتریک مقاومتی باعث بهبود معنی¬داری در ارتفاع پرش عمقی نسبت به تمرینات پلایومتریک شتابی و پلایومتریک معمولی شد. علاوه بر این، تمرینات پلایومتریک شتابی و پلایومتریک مقاومتی بهبود معنی¬داری در قدرت بیشینه نسبت به تمرین پلایومتریک معمولی داشتند. با توجه به نتایج و درصد تغییر به¬نظر می¬رسد که استفاده از کش در تمرینات پلایومتریک (شتابی و مقاومتی) مفیدتر از تمرینات پلایومتریک معمولی باشد. همچنین، تمرین پلایومتریک شتابی کارایی بیشتری در بهبود توان و قدرت عضلانی نسبت به پلایومتریک مقاومتی و معمولی دارد.
کلید واژگان :تمرین پلایومتریک شتابی، تمرین پلایومتریک مقاومتی، قدرت بیشینه، توان، هایپرتروفی عضلانی
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک