امروزه مشاركت به عنوان يكي از عناصر ضروري جهت دستيابي به توسعه و به خصوص توسعه روستايي شناخته شده است. در همين ارتباط دولت ها برنامه هاي متفاوتي را جهت افزايش مشاركت روستاييان به اجرا مي گذارند. مسئله اساسي آن است كه در نواحي روستايي كشور، سطح مشاركت روستاييان در فرآيند مديريت روستايي در سطح پايين قرار دارد. اين روند ناكارآمدي نظام برنامه ريزي روستايي كشور را در سطح خرد و كلان به دنبال داشته است. سئوالي كه در اين زمينه مطرح مي شود آن است كه «مهمترين موانع اقتصادي و اجتماعي عدم مشاركت روستاييان در فرآيند مديريت روستايي كدام عوامل مي باشد؟». روش پژوهش حاضر توصيفي، تحليلي، و روش گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي و ميداني (پرسشنامه و مصاحبه) بود. روش تجزيه و تحليل اطلاعات به صورت آمار توصيفي (ميانگين، انحراف معيار) و استنباطي (آزمون توكي، كاي دو، تحليل خوشه اي، رگرسيون خطي، و آزمون t تك نمونه اي) صورت گرفت. جامعه آماري پژوهش، 1582 خانوار 20 روستاي داراي شوراي اسلامي و دهياري دهستان ليشتر بود كه نمونه لازم جهت تكميل پرسشنامه از اين خانوارها با استفاده از فرمول كوكران، 143 نمونه محاسبه شد. جهت سنجش پايايي پرسش نامه از روش آلفاي كرونباخ و با تاكيد بر همساني دروني استفاده شد كه ضريب آن براي پرسشنامه مردم 764/0 و براي پرسشنامه مسئولين 781/0 به دست آمد. نتايج پژوهش نشان داد سطح مشاركت روستاييان در فرآيند مديريت روستايي در وضعيت مناسبي قرار ندارد و ميان ويژگي هاي فردي روستاييان و سطح توسعه يافتگي روستاهاي مورد مطالعه با سطح مشاركت رابطه معني داري وجود دارد. از ديدگاه مردم و مسئولين كمبود درآمد روستاييان به عنوان مهمترين مانع مشاركت آنان در فرآيند مديريت روستايي شناخته شد.
کلید واژگان :مشاركت، مديريت روستايي، توسعه، دهياري، درآمد پايدار
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک