هدف از این پژوهش بررسی درجة حساسیت اکوریژن های خراسان رضوی، یکنی از اسنتان هنای مسنتعد شنرای تخریب و بیابانی شدن اراضی، به پدیدة بیابان زایی بنا اسنتفاده از الگنوی ارزینابی چرخنة حینات ) LCA ( اسنت. اکوریژیون ها مناطقی با شرای اقلیمی تقریباً یکسان و تحت ماکرواقلیم ها با فرم غالب پوشش گیاهی اسنت. ابتندا نقشة اکوریژن های منطقة مطالعاتی تهیه و در کلاس فراخشک سرد، خشک بیابانی فراسرد، خشک بیابنانی سنرد، خشک بیابانی معتدل، نیمه خشک فراسرد و نیمه خشک سرد طبقه بندی شد. سپس شش شناخ اصنلی ضنریب خشکی، کاربری اراضی، فرسایش بادی، فرسایش پذیری خاک، شوری و پوشش گیاهی با استفاده از تکنیک دلفنی در منطقة مطالعاتی انتخاب و ارزیابی شد. درجة اهمیت هر شاخ با استفاده از الگوریتم آنتروپی بنرآورد شند. در نهایت، نقشة حساسیت پذیری بیابان زایی منطقه مورد مطالعه با استفاده از میانگین گیری هندسی تهیه شند. نتنایج نشان داد که بیشترین درجة تأثیر مربوط به شاخ خشکی و پس از آن فرسایش بادی به ترتیب به مینزان 37 / 0 و 22 / 0 است. همچنین، نتایج پژوهش مشخ کرد که در خراسان رضوی، اکوریژن خشک بیابنانی معتندل دار ای بیشترین میزان حساسیت پذیری به بیابان زایی است.
کلید واژگان :ارزیابی چرخة حیات، اکوریژن، آنتروپی، حساسیت پذیری بیابان زایی، خراسان رضوی
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک