اگرچه شروع فعاليت هر بنگاه جديد، موجبات اشتغال تعداد ي از نيروي انساني را درپي دارد، اما، تنها ايجاد بنگاه بيانگر اشتغا ل زايي و الزاماً گامي د ر راستاي حل معضل بيكاري نيست. بلكه، دوره ي حيات قابل قبول بنگاه ها عامل اساسي در ايجاد اشتغال اثرگذار توسط آنها محسوب م ي شود. از اين رو، هدف اصلي اين پژوهش بررسي نقش دوره ي حيات بنگاه هاي جديدالورود در تغييرات اشتغال ايجاد شده توسط آنها مي باشد. به اين منظور، بررسي كليه ي 1375 مدنظر - بنگاه هاي جديدالورود صنعت نساجي (ده نفركاركن و بيش تر) طي سال هاي 84 قرارگرفته و به عبارتي تمام بنگاه هاي جديدالورود اين صنعت به عنوان جامعه ي آماري تحليل شده است. در اين مطالعه براي تعيين دوره ي حيات ، از الگوي شكست نسبي، ت عيين تغييرات خالص اشتغال بنگاه ها و مقايسه ي آنها استفاده شده و نتايج به دست آمده نيز بيانگر آن است كه بنگاه هاي كوچك و متوسط تنها زماني مي توانند به عنوان ايجادكنندگان اصلي شغل تلقي شوندكه بتوانند در سه سال ابتدايي ورود به بازار به حيات اقتص ادي خود ادامه دهند . اين يافته بدان معني است كه حمايت از بنگاه هاي كوچك و متوسط براي تداوم حيات مهم تر از حمايت براي ايجاد اشتغال مي باشد.
کلید واژگان :دوره حيات، بنگاه هاي جديدالورود، بنگاه هاي كوچ ك و متوسط، تغييرات اشتغال، صنعت نساجي
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک