اثربخشی داستان خوانی بر افزایش انگیزش خواندن دانش آموزان مبتلا به اختلال نارساخوانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش روش داستان‌خوانی بر افزایش انگیزش خواندن دانشآموزان نارسا‌خوان انجام شد.: پژوهش حاضر از نظر روش‌شناسی، یک مطالعه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه آزمایش و کنترل، بوده است. جامعه آماری شامل تمامی دانش‌آموزان مقطع ابتدایی مبتلا به نارساخوانی شهر رشت در سال تحصیلی 93-1392 بودند که تعداد 24 نفر از آنها با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایدهی شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها در این پژوهش از آزمون هوش (وکسلر، 1969)، آزمون رسمی خواندن و نارساخوانی (کرمی نوری و مرادی، 1388)، پرسشنامه انگیزش خواندن (ویگفیلد و گاتری، 1997) استفاده شد. برنامه آموزش داستان، در طی 8 جلسه با مشارکت دانش‌آموزان به گروه آزمایش آموزش داده شد در حالی که گروه کنترل، آموزشی در این زمینه دریافت نکردند. نتایج تحلیل کوواریانس پس‌آزمون نمرات انگیزش خواندن، نشان داد که با حذف اثر نمره‌های پیش‌آزمون، اثر داستان‌خوانی بر نمره-های پس‌آزمون معنادار است. نتایج آزمون اثر بین آزمودنی‌ها نشان داد که از بین خرده مقیاس‌های انگیزش خواندن اثر بین گروهی در میزان خرده مقیاس های پس از تعدیل پیش‌آزمون، نشان داد که با حذف اثر نمره‌های پیش‌آزمون، اثر داستان‌خوانی بر نمره‌های پس‌آزمون این خرده مقیاس‌ها نیز معنادار است. بنابراین با توجه به نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر می‌توان چنین گفت که آموزش راهبرد داستانخوانی می‌تواند به عنوان یک برنامه آموزشی کارآمد در جهت حل مشکلات دانش‌آموزان نارساخوان، مورد استفاده قرار گیرد.

داستان خوانی؛ انگیزش خواندن؛ نارساخوانی