مدیریت بحران و مکانیابی بهینه پایگاه‌های اسکان موقت با استفاده از منطق فازی و مدل تحلیل شبکه‌ای، مطالعه موردی پیرانشهر

اصولاً مخاطرات محیطی سالانه خسارات مالی و جانی فراوانی به همراه می‌آورد و یکی از ضروری ترین اقدامات در این زمینه، بکارگیری اصول مدیریت بحران می‌باشد. اولین و مهمترین نیاز اساسی آسیب دیدگان ناشی از مخاطرات محیطی داشتن یک سرپناه می‌باشد و در واقع اسکان موقت از جمله اقدامات مهم مدیریت بحران است. بدین منظور در این پژوهش به مکان‌یابی بهینه پایگاه¬‌های اسکان موقت شهر پیرانشهر با استفاده از الگوریتم فازی و مدل ANP پرداخته شده است. اطلاعات مورد نیاز از طریق نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال1390، طرح‌های جامع و تفصیلی شهر و سایر یافته های مرتبط با موضوع اخذ گردیده است. بمنظور تحلیل داده‌ها از نرم افزارهای AUTO CAD، ARC GIS، Super Decisions، IDRISI استفاده شده است. پس از تعیین معیارهای مؤثر در امر مکان¬یابی اسکان موقت به تهیه لایه¬ها و نقشه های مختلف شامل ده لایه تراکم جمعیت، همجواری کاربری‌ها، آسیب پذیری، دسترسی به راه، مراکز درمانی، مراکز آموزشی، مراکز انتظامی، فضای سبز، اراضی بایر و ایستگاه‌های آتش¬نشانی اقدام شد، سپس نقشه مکان‌های مناسب جهت اسکان موقت تهیه و با تلفیق این لایه¬ها به ارایه نقشه نهایی تدقیق شده مکانیابی بهینه پایگاه¬های اسکان موقت در پیرانشهراقدام شد. نتایج حاصل از تحلیل یافته ها بیانگر آن است که در مجموع 17 هکتار از اراضی شهری متشکل از 4 پارک، 7 مدرسه و چند قطعه زمین بایر به عنوان بهترین مکان‌ها و با سازگاری بسیار بالا به عنوان پایگاه¬‌های اسکان موقت قابل برنامه ریزی می¬باشند.

اسکان موقت، مخاطرات محیطی، مدیریت بحران، منطق فازی، پیرانشهر.