مديريت ساحلي و توسعه زيست محيطي ناحيه چابهار

با توجه به حساسيت و شكنندگي سواحل در برابر فرسايش و آلودگي ها ، اداره ساحل نيازمند يك سيستم مديريتي كارآمد و يكپارچه است، تا در سايه آن توسعه پايدار در اين گونه نواحي امكانپذير باشد. در ناحيه ساحلي چابهار، عدم هماهنگي برنامه ها و كاركرد بخش ها و نها دهاي مختلف در اجراي برنامه هاي توسعه، بهره برداري غير پايدار از منابع آبزي و ديگر فعاليت هاي ساحلي به آلوده شدن ساحل و دريا منجر شده و در عين حال، تعادل فرآيندهاي اكوسيستمي را در ساحل دچار اختلال نموده است. به عبارت ديگر، با افزايش جمعيت در ناحيه ساحلي چابهار و افزايش فعاليت صيادي، نا آگاهي نهاد هاي ساحلي از روابط و فرآيندهاي زيستي موجود در ساحل و دريا، اجراي طرح هايي كه از استانداردهاي زيست- محيطي پيروي نمي كنند، جريان بر هم كنش طبيعي اين روابط را مشكل كرده است. اين امر، در دراز مدت باعث تسريع فرسايش ساحلي و از بين رفتن گون ههاي مختلف آبزيان در نوار ساحلي خواهد شد. تنگناها و محدوديت هاي طبيعي نيز در اين ميان، زمينه را براي عدم توجه كافي به مسايل زيست- محيطي در جريان فعاليت هاي انساني در اين ناحيه تا حدودي فراهم ساخته است. يافته هاي حاصل از اين پژوهش، بيانگر آن است كه تدوين راهبردهاي توسعه زيست- محيطي، نيازمند آگاهي يافتن از فرآيندهاي اكوسيستمي دريا و ساحل، شناخت محدودي تها و توانمند يهاي محيط طبيعي همچنين نقش سازنده كاركردهاي مديريت ساحلي است. در اينمقاله، پس از بررسي محدوديت ها و توانمندي هاي محيط طبيعي وكاركردهاي مديريتي ساحل، به ارايه راهبردهاي توسعه زيست- محيطي سواحل چابهار در افق هاي آتي توسعه اين ناحيه پرداخته ايم.

توسعه زيست محيطي، مديريت خط ساحل، مديريت ماهيگيري ساحلي، بهره برداري پايدار ساحل، ناحيه چابهار.