اثرفلوکساتین بر روی اسپرماتوژنز و خودتکثیری سلول‌های پایه اسپرماتوگونی درموشهای صحرایی بالغ

مقدمه و هدف: کاربرد فلوکساتین به عنوان یک داروی مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) با عوارض جانبی ناخواسته¬ای مانند اختلالات تولیدمثلی همراه شده است. مطالعه حاضر در راستای ارزیابی اثرات فلوکساتین بر روی اسپرماتوژنز موش صحرایی و نیز خودتکثیری سلول‌های پایه اسپرماتوگونی به واسطه بررسی بیان گیرنده آلفا-1 خانواده فاکتور نوروتروفیک مشتق شده از سلول گلیال (GFRα1) در سطح mRNA در بافت بیضه طرح¬ریزی گردید. مواد و روش¬ها: موش¬های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به صورت تصادفی به گروه¬های تجربی و شاهد تقسیم شدند. گروه تجربی به دو زیرگروه که روزانه 5 و 10 میلی‌گرم بر کیلوگرم فلوکساتین را به مدت 48 روز دریافت می¬کردند، تقسیم گردید. نمونه¬های بافت بیضه 24 ساعت پس از آخرین تیمار برداشت شدند و ارزیابی¬های بافت¬شناسی و رونویسی معکوس واکنش زنجیره¬ای پلیمراز به ترتیب به منظور ارزیابی اسپرماتوژنز و میزان بیان GFRα1 در سطح mRNA انجام پذیرفتند. نتایج: تجویز فلوکساتین به صورت وابسته به دُز موجب توقف بلوغ اسپرم¬ها شد که این امر با کاهش¬های قابل¬ملاحظه شاخص¬های اسپرماتوژنیک مشخص گردید. همچنین، تجویز فلوکساتین به میزان 10 میلی‌گرم بر کیلوگرم کاهش مشهودی را در بیان GFRα1 در سطح mRNA در بافت بیضه در پی‌ داشت. نتیجه‌گیری: چنین به‌نظر می¬رسد که سمیت¬های تولیدمثلی ناشی از فلوکساتین به واسطه ایجاد اختلال در روند خودتکثیری سلول‌های پایه اسپرماتوگونی روی می¬دهند که یافته¬های حاضر لزوم پژوهش¬های بیشتر پیرامون مکانیسم¬های دقیق اختلالات اسپرماتوژنیک ناشی از داروهای ضد افسردگی SSRI را برجسته می¬سازند.

فلوکساتین، خودتکثیری، سلول‌های پایه اسپرماتوگونی، اسپرماتوژنز، موش صحرایی، GFRα1