مقدمه: با توجه به احتمال بالاتر از زمان عفونت هپاتيت B در افراد داراي عفونت HIV، ايمن سازي بر عليه هپاتيت B در اين بيماران ضرورت دارد. هدف از اين مطالعه بررسي عوامل موثر بر پاسخ يا عدم پاسخ به واکسيناسيون هپاتيتB در موارد ايراني HIV+ در مقايسه با گروه شاهد سالم بوده است.
مواد و روش ها: از ارديبهشت ماه 86 تا خرداد ماه,87 50مورد HIV+ و 50 نفر افراد گروه شاهد سالم که از نظر شواهد سرولوژيک هپاتيت B منفي بودند، تحت واکسيناسيون هپاتيت B در سه دز اولين مراجعه، و 1 و 6 ماه بعد قرار گرفتند و 2-1 ماه بعد از تزريق آخرين دز واکسن نسبت به تعيين تيتراژ HBS Ab آن ها اقدام و ميزان پاسخ به واکسن بر اساس تيتر HBS Ab بررسي گرديد.
نتايج: در گروه HIV+ تعداد 40 نفر (%80) و در گروه شاهد 46 نفر (%92) به واکسن پاسخ دادند ولي اختلاف بين دو گروه از نظر آماري معنادار نبود .(P=0.8) در گروه HIV+ پاسخ به واکسن با سن، جنس، BMI (شاخص توده بدني)، مصرف سيگار، مصرف الکل، راه ابتلا، مرحله بيماري و درمان ضد ويروس عامل ايدز ارتباط نداشت. ميزان پاسخ در گروهHIV+، ارتباط معناداري با سطح CD4 بيماران داشت .(P=0.03)
نتيجه گيري: واکسيناسيون هپاتيت B در بيماران HIV+ بهتر است در اوايل بيماري و با همان دز معمول صورت گيرد و در بيماران با CD4<200 cell/ml تيتر HBS Ab در فواصل معين اندازه گيري شود.
کلید واژگان :
واکسيناسيون، هپاتيت B، ويروس نقص ايمني انساني، ايدز
