مقدمه: هدف اصلی تمام سازمان ها، ارتقای کارایی و اثربخشی است. یکی از موانع ارتقای اثربخشی، فرسودگی شغلی می باشد که به عنوان پیامد نهایی استرس شغلی در بسیاری از مشاغل از جمله پرستاری مشاهده می شود. لذا این پژوهش با هدف بررسی همبستگی فرسودگی شغلی با اثربخشی در پرستاران بیمارستان نمازی انجام گرفت. روش بررسی: مطالعه کاربردی حاضر بصورت مقطعی انجام گرفته است. جامعه پژوهش شامل تمام پرستاران شاغل در بخش های مختلف بیمارستان نمازی شیراز می باشد که با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقه ای، 245 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه استاندارد می باشد. داده ها وارد نرم افزار SPSS 15 شد که جهت بررسی و تجزیه و تحلیل متغیرهای توصیفی از آمار توصیفی و به منظور تجزیه و تحلیل متغیرهای تحلیلی از آزمون آماری ضریب همبستگی Pearson استفاده گردید. یافته ها: پرستاران مورد مطالعه از نظر متغیرهای فرسودگی شغلی و اثربخشی فردی در سطح متوسط قرار داشتند. بین اثربخشی و مولفه های کسب هدف و حفظ الگوی فرهنگی با کاهش موفقیت فردی همبستگی مثبت مشاهده گردید ( P < 0/05). همچنین بین فرسودگی شغلی در پرستاران و اثربخشی آنان همبستگی منفی یا معکوس وجود داشت (P < 0/05). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد فرسودگی شغلی بر عملکرد اثربخش پرستاران تاثیرگذار باشد؛ لذا مدیران با ارایه برنامه هایی در جهت کاهش فرسودگی شغلی و ابعاد آن، می توانند باعث افزایش اثربخشی و عملکردکارکنان شوند.
کلید واژگان :فرسودگی شغلی، اثر بخشی، پرستار، بیمارستان
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک