رشد و تغيير ساختار و توسعه پايدار شهري و بهره گيري از منابع طبيعي متکي بر شرايط محيطي، کارکردي، جغرافيايي و جمعيتي شهر و منطقه است. نظر به اهميت منابع طبيعي و نقش آنها در توسعه پايدار، استفاده درست و منطقي از اين منابع از جهات گوناگوني ضروري است. مديريت اين منابع در رشد و توسعه شهرها به صورت توسعه عمودي شهرها در کشورهاي توسعه يافته شکل گرفته است، اما در برخي مناطق ايران به ويژه منطقه سيستان با توجه به موقعيت جغرافيايي آن (وفور زمين) با توسعه افقي شهرها (توسعه کم تراکم) و نابساماني بازار زمين شهري (عدم کنترل کاربري ها)، همراه بوده که منجر به از بين رفتن زمين هاي کشاورزي حاشيه شهرها، افزايش هزينه حمل و نقل شهري، افزايش مصرف انرژي، حاشيه نشيني و ... گرديده است. در اين مقاله با استفاده از مطالعات کتابخانه اي و بررسي ميداني از شهرهاي زابل، زهک و اديمي با توجه به جهات گسترش آنان و تبديل نقاط روستايي به محلات شهري (خاک سفيدي - اديمي)، تلاش شده با استفاده از معيارها و شاخص هاي شهر سالم مبتني بر بوم محوري و با توجه به توسعه افقي شهرهاي منطقه که ناشي از افزايش جمعيت شهري شهرها، مهاجرت روستائيان و ماشيني شدن شهرها است، به تجزيه و تحليل آنان پرداخته شود. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد که، با توجه به ساختار ارگانيک و درون زاي شهرهاي منطقه سيستان همانند شهر سوخته، دهانه غلامان و غيره وابستگي اين شهرها به منابع طبيعي (آب)، با پيشنهاد ترکيب کاربري در شهرهاي منطقه و ايجاد پيوستگي بين کاربري ها و همچنين رعايت قوانين و مقررات شهرسازي و برنامه ريزي شهري منطبق با شرايط اقليمي و زنده نگه داشتن سيستم هاي بومي و طبيعي منطقه با تاکيد بر استفاده صحيح و درست منابع طبيعي راهکار اجرايي در زمينه توسعه بوم محور منطقه باشد.
کلید واژگان :سيستان، زابل، منابع طبيعي، رشد افقي، برنامه ريزي شهري
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک