زمينه: رضايت شغلی کارکنان در هر سازمان با افزايش کارايی و ارتقای بهرهوری آن سازمان همراه است. در اين ميان بروز رفتارهای مختلف هنجارشکنانه به سبب نارضايتی شغلی، ميتواند زمينهساز يا تشديدکننده آثار سوء کاهش رضايت شغلی همچون ترک شغل باشد. هدف: مطالعه به منظور شناسايی و تعيين ارتباط بين رضايت شغلی و ترک شغل از طريق رفتارهای کاری هنجارشکنانه در پرستاران انجام شد. مواد و روشها: اين مطالعه تحليلی در سال 1389 بر روی 292 نفر از پرستاران بيمارستانهای دولتی استان يزد انجام شد که با استفاده از نمونهگيری تصادفی ساده و جدول مورگان انتخاب شدند. اطلاعات به وسيله پرسشنامه جمعآوری و دادهها با آزمون آماری رگرسيون چند متغيره تحليل شدند. يافتهها: رضايت شغلی پرستاران هم به صورت مستقيم و هم غيرمستقيم از طريق کاهش تمايل به رفتارهای هنجارشکنانه بين فردی و سازمانی به کاهش ترک شغل منجر شد. پرستاران مرد، متأهل و کم سابقه، بيشتر از ساير پرستاران به هنجارشکنی سازمانی و ترک شغل تمايل داشتند، در حالی که هيچ يک از پرستاران، به هنجارشکنی بينفردی تمايلی نداشتند. نتيجه گيری: با توجه به يافتهها، به نظر ميرسد اصليترين عامل ترک شغل در ميان پرستاران، کاهش رضايت شغلی است و از آنجا که بين رضايت شغلی و رفتار هنجارشکنانه رابطه منفی وجود دارد، رفتار هنجارشکنانه با افزايش رضايت شغلی کاهش مييابد.
کلید واژگان :رضایت شغلی، ترک شغل، هنجارشکنی بین فردی، هنجارشکنی سازمانی،
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک