امروزه توسعه كارآفريني و خوداشتغالي در مناطق روستايي به نيازي جدي تبديل شده است. هدف اصلي پژوهش حاضر، بررسي عوامل بازدارنده گرايش جوانان روستايي به خوداشتغالي است، كه به شيوه پيمايشي انجام شده است. جامعه آماري تحقيق را جوانان روستايي 18 تا 29 ساله ساكن در مناطق روستايي بخش مركزي شهرستان همدان تشكيل مي دهند كه از مجموع آنها، براساس فرمول كوكران 184 نفر با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند. پرسشنامه، مهم ترين ابزار جمع آوري اطلاعات در تحقيق حاضر است. روايي صوري پرسشنامه را متخصصان فن تاييد كردند و براي بررسي پايايي ابزار تحقيق، پرسشنامه در اختيار تعدادي از جوانان روستايي قرار گرفت. آلفاي كرونباخ در تحقيق معادل 0/85به دست آمد، كه پذيرفتني است. طبق نتايج به دست آمده، بازدارنده هاي گرايش جوانان به خوداشتغالي با استفاده از نتايج تحليل عاملي در 6 عامل دسته بندي شدند. عامل نخست كه با توجه به متغيرهاي تشكيل دهنده عامل زيرساختي نام گرفت، با تبيين 10/60 درصد از واريانس به عنوان مهم ترين عامل معرفي شد. اين عامل همراه با عوامل آموزشي، شخصيتي، اقتصادي، حمايتي، و فرهنگي درمجموع 54/84 درصد از واريانس را تبيين كردند.
کلید واژگان :تحليل عاملي؛ جوانان روستايي؛ خوداشتغالي؛ عوامل بازدارنده
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک