سیری گذرا بر سیمای شهرهای تاریخی ایران، بافت های قدیمی باارزشی را به نمایش می گذارد که همگی در گذشتة نه چندان دور از تحرّک و نشاط و سرزندگی مطلوبی برخوردار بوده اند. سامان‌دهی شهرها و بافت های تاریخی به دو دلیل، یکی احترام به مواریث گذشتگان و دیگری رفع تنگناهای ناشی از مشکلات فرسودگی دارای اهمیّت است. کم توجّهی به برنامه های سامان‌دهی و احیای بافت های تاریخی فرسوده در طول سالیان متمادی سبب شده است تا آن ها سرزندگی و کارایی و فعالیّت پیشین خود را از دست بدهند و به عنوان بافت مسأله‌دار و مشکل‌زا در سیستم شهری مطرح گردند؛ لذا همواره ضرورت حفظ و بازآفرینی ارزش¬ها و کارایی و زیست پذیری این بافت ها مورد توجّه معماران و طرّاحان و برنامه ریزان شهری بوده است. مقالۀ حاضر با هدف شناسایی عوامل مؤثّر بر افول حس سرزندگی و زیست پذیری در بافت¬های تاریخی و فرسوده تدوین شده است. در این پژوهش سعی شده است از طریق مطالعات کتابخانه¬ای و بازدید میدانی، وضع موجود تحليل شود و در نهایت پیشنهادها و راه‌کارهایی برای برون‌رفت از این معضل ارائه گردد. در نهايت این نتیجه حاصل شد که عوامل متعدّدی نظیر فرسودگی در ابنیه و کالبد و سیمای بافت، عدم برخورداری لازم از تأسیسات و زیرساخت ها و خدمات شهری مناسب با نیاز امروز و هم چنین نبود زندگي اقتصادی مناسب بافت، سبب افول سرزندگی و زیست پذیری و در نهایت فرسودگی بافت سنگ سیاه شیراز شده است .
کلید واژگان :سرزندگی، زیست پذیری، محلّة سنگ سیاه، بافت تاریخی، بافت فرسوده
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک