وحدت وجود يكي از مهم ترين و در عين حال پيچيده ترين مباحث عرفاني و راز بزرگ عرفان و تصوّف ايراني-اسلامي بشمار مي آيد. انديشه و تفكّر وحدت وجودي يا وحدت در عين كثرت، در كنار مبحث تجلّي، به عنوان امّهات معارف عرفاني ،درشكل گيري تمامي مكاتب عرفاني وبالاخص عرفان ايراني-اسلامي از گذشته تا حال نقش مهم و اساسي را ايفا كرده است.عارفان وحدت انديشي چون: بايزيد بسطامي،جنيدبغدادي،حلاج،شبلي وغيره، درباره انديشه وحدت وجودي داد سخن ادا كرده اند. اين انديشه و باور عرفاني، به طور گسترده و جامع درقرن ششم، توسط ابن عربي باعرفان علمي ونظري وي، وارد عرصه عرفان اسلامي گرديده، همو بود كه مباني اين نگرش عميق عرفاني را استحكام بخشيده، اصول و قواعد آن را بر پايه قوانين و معيارهاي استواري وضع كرد. بعد ازاو اين انديشه به وسيله شاگردان و پيروانش از قبيل: صدر الدين محمد قونوي، عبد الرزاق كاشاني، مويدالدين جنيدي، داوود قيصري ، سيد حيدر آملي ، بخصوص شاه نعمت الله ولي،شمس مغربي، عبدالرحمان جامي و ديگران مطرح گرديده است . شاعر وحدت بين و يگانه انديش سبک هندی( اصفهانی) يعني صائب تبريزي ، با پيروي ازپيشينيان عرفاني، در كسوت تمثيل و بخصوص تشبيه تمثيل ،توانسته است بهتر و استادانه تر از ديگران، عرفاني ترين ابيات را در مورد اين مشرب عرفاني، در معرض ديدعلاقه مندان و اهل عرفان و ادب قرار دهد. نگارنده دراين نوشتار به تحقيق وتفحص دراين زمينه پرداخته است.
کلید واژگان :صائب، تمثيل، وحدت وجود، وحدت حقيقي،كثرت،تجلّي
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک