رشد‌جمعیتی و‌تداوم پراکنده‌رویی در شهرها، سبب گردیده تا تعیین محدوده یا سیاست محدودیت شهری به عنوان راهکاری جهت مهار رشد شهرها و‌مدیریت آن، مدنظر قرار گیرد. این سیاست ها، محتوای یکسانی نداشته و‌می تواند اثرات مختلف را بر‌شهر و‌محیط پیرامونش برجای گذارد. در این مطالعه با‌استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و‌با هدف شناخت اثرات این سیاست ها و‌قوانین مربوط بر فرم فضایی- کالبدی کلانشهرهای ایران، کلانشهر‌مشهد به عنوان نمونه، مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج بیانگر آن است که قانون «تعاریف‌محدوده‌و‌حریم شهر، روستا و‌شهرک و‌نحوه تعیین آنها» به عنوان مهمترین قانون در زمینه تعیین محدوده های شهری بوده است که با توجه به برخی ضعف های آن، سبب شده آبادی های پیرامون مناطق کلانشهری به صورت نواحی منفصل شهری درآمده و‌توسعه شهری را به صورت جسته و گریخته رقم زند. علاوه بر این به دلیل عدم تعیین تکلیف و‌سیاست گذاری مناسب در فواصل بین این نواحی با کلانشهر و‌رونق ساخت و‌ساز در این مناطق، فضای بین شهر و‌نواحی جدید، بتدریج پر‌شده و‌باعث گسترش افقی یا اسپرال شهر خواهد شد. همچنین باتوجه به تفاوت های موجود در بافت های روستایی و‌وضعیت اقتصادی- اجتماعی حاکم بر ساکنان، نابرابری های زیادی در فضای شهری وجود خواهد داشت که در ساختار فضایی شهر مشهد اثرگذار خواهد بود و‌باعث آشفتگی و‌دوگانگی در ساختار فضایی شهر خواهد شد. به‌عبارتی سیاست های محدودیت شهری در ایران تاکنون در جلوگیری از توسعه پراکنده شهر، کارآیی لازم را نداشته و‌برخی نقاط ضعف آن سبب گردیده که همچنان شاهد توسعه های شهری و‌شکل گیری حاشیه نشینی در مناطق کلانشهری باشیم.
کلید واژگان :محدودیت شهری، محدوده، حریم، توسعه جسته و گریخته
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک