زمان از جمله مؤلّفه های اصلی فعل است که هر قومی به صورتهای مختلف آن را بهکاربردهاند. از آنجا که ترجمۀ کهن قرآن قدس، ترجمهای تحت اللفظی است، رابطهای تطبیقی بین دو زبان فارسی و عربی برقرارنموده، زمانهای متفاوت فعل را به صورتهای کهن یا با تغییرات آوایی یا متناسب با برخی از لهجههای مرسوم و در برخی موارد با شکل ویژهای مطرح نمودهاست.در این پژوهش سعی شده تا فعلهای مختلفی که مترجم قرآن قدس استفادهکرده، به دقّت از لحاظ زمانی مورد بررسی قرارگیرد. رابطهای که بین این ترجمه با فارسی جدید و فارسی میانه، در استفاده از جزء صرفی «بـ» بر صیغه های ماضی، مضارع و امر، آوردن «ی» در پایان فعل ماضی و شکل خاص برخی از فعلها وجود دارد، نشان دهندة قدمت این ترجمه میباشد. حاصل این جستجو، انواع مختلف فعلهای فارسی از لحاظ زمانی است که در قرآن قدس بهکار رفته و بیانگر تحولاتی است که در برخی از آنها رخ داده است.
کلید واژگان :قرآن قدس؛ فعل؛ دستور زبان؛ زمان
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک