نابرابری فضایی درجه توسعه شهرستان های استان خوزستان با تاکید بر توسعه پایدار

یکی از چالش هاي فراروي برنامهریزي مدیریت مطلوب شهري و منطقه اي در راستاي شهر و منطقه پایدار، عدم تعادل و توازن در میزان توسعۀ پایدار شهرستان هاي اسـتقرار یافتـه در منطقـه اسـت. بنـابراین هـدف ایـن پـژوهش، مقایسـه تطبیقـی توسـعۀ شهرستان هاي استان خوزستان در دو دوره 1385و 1390با تأکید بر توسعه پایدار اسـت. در ایـن پـژوهش، شـاخص هاي مـورد بررسی متشکل از 59متغیر براي سال 1385و 71متغیر بـراي سـال 1390در قالـب 6شـاخص زیربنـایی، بهداشـتی درمـانی، فرهنگی، آموزشی، بهزیستی و اقتصادي از سالنامه آماري 1385و 1390جمعآوري شد و بـا بهره گیـري از روش تصـمیم گیـري چند معیاره ویکور، شهرستان هاي استان خوزستان براساس میزان پایداري، به سـطوح مختلـف طبقه بنـدي گردیـد. نتـایج نشـان میدهد که نابرابري در میزان پایداري در بیشتر زمینه ها در شهرستان هاي استان، وجود دارد. با وجود این، در سال 1390نسـبت به سال 1385در بعضی از شاخص هاي مورد مطالعه از میزان نابرابري تا حدودي کاسته شده اسـت و بیشـترین میـزان بهبـود در ضریب توسعه شهرستان ها، متعلق به سه شهرستان هنـدیجان (0/725 ) گتونـد (0/570) و امیدیـه بـا 0/544درصـد می باشـد و همچنین کمترین میزان بهبود به سه شهرستان بندرماهشهر (0/221) خرمشهر ) (0/180) و آبادان با 0/057درصد تعلق دارد

توسعه پایدار، مدیریت شهري، عدمتعادل، مدل ویکور، استان خوزستان