هدف اصلی این پژوهش بررسی ارتباط توسعه‌یافتگی و تخصیص منابع در ایجاد سکونتگاههای انسانی جدید در طی سال‌های 1390 تا 1400 و در ایران می‌باشد. روش پژوهش حاضر به لحاظ ماهیت کاربردی و به لحاظ نوع توصیفی-تحلیلی می‌باشد که داده‌های آن به‌صورت کتابخانه‌ای گردآوری شده است. تجزیه‌وتحلیل داده‌های گردآوری‌شده به‌صورت کمی صورت گرفته است. برای بررسی داده‌های گردآوری‌شده از روش‌های متعددی استفاده‌شده است به‌طوری‌که برای وزن دهی به شاخص‌ها از روش آنتروپی شانون، برای ارزیابی وضعیت توسعه‌یافتگی استان‌های کشور از روش تصمیم‌گیری چند شاخصه ویکور، برای ارتباط‌یابی میان متغیر سکونتگاههای انسانی (شهر و دهستان) به‌عنوان متغیر وابسته و متغیرهای تخصیص منابع (بودجه تملک دارایی) و توسعه‌یافتگی به‌عنوان متغیر مستقل از روش رگرسیون وزن‌دار جغرافیایی و برای ارزیابی توزیع سکونتگاه‌ها از روش توزیع جهت‌دار استفاده شده است. نتایج نشانگر این است که بیشتر سکونتگاههای انسانی در سال 1390 در موقعیت جغرافیایی شمال غربی کشور پراکنده شده‌اند که با طی روند زمانی و افزایش تعداد سکونتگاههای انسانی این روند تغییریافته و پراکندگی سکونتگاههای انسانی بیشتر به سمت مرکز کشور کشیده شده است. همچنین ارتباط متغیر سکونتگاههای انسانی (شهر و دهستان) و متغیرهای تخصیص منابع (بودجه تملک دارایی) و توسعه‌یافتگی نشانگر این است که میزان تأثیرگذاری توسعه‌یافتگی استان‌ها و سهم تخصیص منابع در ایجاد سکونتگاههای انسانی از مقدار 28 درصد در سال 1390 به مقدار 58 درصد در سال 1400 رسیده است که دلیل اصلی این موضوع انباشت سرمایه و امکانات در مناطق با توسعه‌یافتگی بالا می‌باشد که دلیل ایجاد آن، بازتولید نابرابری منطقه‌ای در کشور می‌باشد.
کلید واژگان :نابرابری منطقه‌ای, سکونتگاههای انسانی, تخصیص منابع, ایران.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک