امروزه انرژی های تجدید پذیر به عنوان جانشین های سوخت های فسیلی، به منظور کاهش پیامد های ناشی از مصرف سوخت های فسیلی معمولی در سراسر جهان مطرح شده اند. انرژی های تجدید پذیر به انواعی از انرژی گفته می شود که بر خلاف انرژی‌های تجدیدناپذیر قابلیت بازگشت مجدد را به طبیعت دارند. این انرژی ها انواع مختلفی شامل؛ انرژی های آبی (نیروی برق آبی)، بادی، خورشیدی، زمین گرمایی، انرژی زیست توده و انرژی حاصل از امواج و جذر و مد دارند. یکی از انواع انرژی های تجدیدپذیر سوخت¬های زیستی هستند که می توان آنها را به عنوان سوخت مایع، جامد یا گاز که از زیست توده تشکیل می شوند تعریف کرد. سوخت¬های زیستی مانند اتانول زیستی و بیودیزل قابلیت حمل و نقل داشته و می توانند به عنوان جایگزین سوخت های فسیلی معمولی در سوخت خودروها، صنایع و مناطق دور افتاده استفاده شوند. با وجود اینکه عمده ترين دلايل گرايش به سوخت های زیستی را كمك به حل مشكلات زيست محيطي مي دانند، آنها می توانند توسعه اقتصادی و اجتماعی را در سطح جوامع تسهیل کنند. از آنجا که انرژی های زیستی از لحاظ تأمین منابع مورد نیاز وابسته به بخش روستایی می¬باشند، بنابراین می توانند نقش مهمی در توسعه روستایی بازی کنند. به طور کلی انرژی های زیستی و توسعه آن در مناطق روستایی به صورت طبیعی در زندگی مردم روستایی تغییراتی به طور مستقیم یا غیر مستقیم ایجاد می¬کند: به صورت مستقیم؛ایجاد اشتغال محلی و در نتیجه درآمد در سطح محلی، خدمات بهتر انرژی،خدمات بهداشت محلی و تثبیت اقتصاد محلی را به دنبال دارد و به صورت غیر مستقیم باعث توسعه زیرساخت ها و امکانات، بهبود دانش و مهارت روستاییان، بهره وری بالا و بهبود کیفیت زندگی روستاییان می شود. با این حال همچنین انتقادات و ریسک هایی همراه با گسترش آنها نیز وجود دارد که می توان به افزایش قیمت مواد غذایی، رقابت با تولید مواد غذایی در استفاده از منابع (مانند آب و زمین) و تأثیر بر تنوع زیستی اشاره نمود. هدف این مقاله بررسی و تحلیل اثر توسعه سوخت های زیستی بر بخش روستایی و کشاورزی ایران با توجه به مزایا و محدودیت های شناخته شده آنها در سطح دنیا می باشد.
کلید واژگان :انرژی های تجدیدپذیر، سوخت های زیستی، توسعه روستایی
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک