توسعه گردشگري اسلامي در ايران:مبنايي براي كاهش ميزان خشونت در خاورميانه

گردشگري اسلامي، يكي از شقوق گردشگري مذهبي بوده است كه به ويژه پس از حوادث يازده سپتامبر 2001 مورد توجه كشورهاي اسلامي قرار گرفته است. وجه تمايز اين نوع گردشگري با گردشگري سكولار در آن است كه گردشگر اسلامي در آن به دنبال تقرب الهي و تزكيه نفس و خودسازي بوده و در اين مسير، منافع مادي براي او از ارزش كمتري برخوردار است. با توجه به استقرار نظام مقدس جمهوري اسلامي در ايران اسلامي، فرصت مناسبي پيش آمده است تا اين نوع گردشگري به وسيله ايران به كشورهاي اسلامي شناسانده شود.رشد گروه هاي تروريستي و افزايش استبداد داخلي در كشورهاي به ويژه عرب مسلمان در چند دهه گذشته، تمايل و گرايش مردم آن كشورها به خشونت را افزايش داده است.در اين راه،جمهوري اسلامي ايران مي تواند با تكيه بر فرهنگ شيعي اهل بيت(ع) و وجود مراكز مقدس در شهرهاي اصلي مذهبي چون مشهد،قم و شيراز تبادلات گردشگري را با كشورهاي مسلمان مستقر در خاورمیانه،افزايش دهد تا مردمان اين كشورها بتوانند با شناسايي و درك اسلام شيعي،هم زمينه گرويدن خود را به اين مذهب مقدس فراهم سازند و هم با درك مباني مقدس شيعيان كه همان صلح و پرهیز از خشونت به قصد تقرب الهي است،از ميزان خشونت موجود در خود و محيط اطراف كاسته و به آرامش و صلح واقعي دست يابند.با اين حال، چالش اصلي در زمينه توسعه گردشگري اسلامي در ايران، وجود محدوديت هاي فراوان و مقررات بوروكراسي-محور بوده كه بايد هر چه سريع تر در جهت رفع آن از مبادي قانوني، قضايي و اجرايي اقدام گردد.

گردشگري اسلامي، ايران، خشونت، شيعه