نقش هم‌افزایی دانش‌بنیان علوم پایه و مهندسی درتوسعه‌ی پایدار

مدیریت و راهبرد دانش‌بنیان، در تمام ابعاد فکری و عملکرد اجرایی بشر دخالت دارد. رسیدن به قدرت، دانش و نوآوری در فن‌آوری‌های نوین مستقیما وابسته به مدیریت راهبردی صحیح به همراه دیدگاه آینده‌پژوهی در دانش و علوم است. خط سیر نهایی چنین مدیریتی، دستیابی به توسعه‌ی پایدارِ چند بعدی است. به همین دلیل امروزه، فراوانی و گسترش وسیع اطلاعات و افزایش دامنه‌های کاربردی علوم متفاوت در فنون گوناگون، امکان دستیابی منفرد به فن‌آوری و ساخت تجهیزات مدرن را بدون مدیریت راهبردی دانش‌بنیان، عملا امری ناممکن ‌است که این موضوع برای کشورهای درحال توسعه یکی از مباحث اساسی برای رسیدن به توسعه‌ی پایدار است. تا کنون دولت‌های پیشرفته با توجه به قدرت و تسلط بر فن‌آوری و صنعت، در ترویج زیر ساخت‌های منحصر به فرد علوم‌‌پایه و مهندسی موفق بوده‌اند. همچنین در پیش‌بینی و توانمند‌سازی گسترش علوم و فنون که وابسته به مدیریت دانش‌بنیان راهبردی کلان دولت است نیز پیشتاز بوده‌اند. به همین دلیل برای دستیابی به مدیریت دانش‌بنیانِ علوم‌پایه و علوم مهندسی، تعاملات بین‌‌المللی و دسترسی به اطلاعات علمیِ روز، ضرورت دارد. از این رو، اهداف طولانی مدتِ تولید دانش و دستیابی به فنون نوین، جزو اصول اولیه‌‌ی نوآوری در صنعت است که برای نیل به جامعه‌ا‌ی مدرن و صنعتی، مدیریت صحیح و آینده‌نگری در مسیر تولید و اشاعه‌ی دانش، تاثیر به سزایی در نحوه‌ی به کارگیری و هدایت پتانسیل‌های کارآمد سرمایه‌های انسانی دارد. کارشناسان و سیاست‌گذاران کشورهای توسعه‌یافته و پیشرفته، عمیقا اذعان نموده‌اند، توانایی‌های بالقوه‌ برای توسعه‌ی پایدار در تمامی ابعاد علمی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی، نیازمند مدیریت راهبردی دانش‌بنیان است. با دقت در روند انتشار و پیشرفت علوم در کشورهای توسعه‌یافته در می‌یابیم، استراتژی‌های خاصی را برای خود به منظور توسعه‌ی پایدار در فن‌آوری و نوآوری، تدوین نموده‌اند. با توجه به این مطلب نویسندگان در این مقاله، به بررسی اجمالی دستیابی به استراتژی‌های خاص پیشرفت، رسیدن به ساختارهای مدیرت نوین دانش‌بنیان و انتخاب سیاست‌های راهبردی مناسب در توسعه‌ی علمی و فنی پایدار در کشورهای درحال توسعه و نیمه صنعتی پرداخته‌اند.

مدیریت دانش‌بنیان، فن‌آوری‌های نوین، نوآوری در صنعت، سرمایه‌های انسانی.