علل مهاجرت روستایيان به شهرها و راهكارهاي مهاجرت معكوس در استان مازندران

مهاجرت پديده اي است كه نقش مؤثري در ابعاد اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي جامعه دارد. شناخت علل مهاجرت و تلاش در جهت كنترل آن اهميت زيادي در استحكام نظام اجتماعي دارد. تحقيق حاضر به بررسي كيفي پديده مهاجرت روستائيان مازندراني به شهرها در حوزه شهرستانهاي ساري و بابل در سالهاي 1389-1386 مي‏پردازد. اين تحقيق با روش پيمايشي انجام گرفت و ابزار جمع‏آوري داده‏ها، پرسشنامه است. نمونه آماري شامل 372 خانواده است كه به روش تصادفي از ميان خانوارهاي مهاجر انتخاب شدند. 43% مهاجران متعلق به گروه سني 45-35 سال بودند. افراد با سطح سواد ديپلم و زير ديپلم 46% مهاجران را شامل مي‏شدند. خانوارهاي 4 نفره با فراواني 43% بيشترين سهم مهاجرين را داشتند. 74% مهاجرتها به منظور استفاده از امكانات رفاهي و تحصيل فرزندان و 26% به منظور اشتغال صورت گرفته‏است. 86% مهاجرين، در روستاي خود داراي منزل مسكوني هستند. 91% اين افراد داراي اراضي كشاورزي در روستاي خود مي‏باشند. نتايج نشان دهنده رابطه معني‏دار بين بيكاري و كمبود امكانات روستاها با مهاجرت با هدف اشتغال و رفاه مي‏باشد (p<0.05). استفاده بهينه از امكانات، تقويت حس تعلق و ايجاد اشتغال، عوامل مؤثري در پيشگيري از مهاجرت روستائيان به شهرها هستند و مي‏توانند زمينه مهاجرت معكوس را نيز فراهم سازند.

مهاجرت، روستا، اشتغال، امكانات رفاهي، مازندران