مقایسه تطبیقی ابعاد نابرابری بین مناطق روستایی مرزی و مرکزی ایران

نابرابري در حوزه هاي مختلف، يکي از بزرگ ترين و حادترين مشکلاتي است که امروزه جهان با آن دست به گريبان است. بی عدالتی، نابرابری و فقر از مؤلفه های خطرناک در زمره آسیب¬های اجتماعی در کشور هستند که افزایش محرومیت، مهاجرت، حاشیه¬نشینی و کج روی و ... از تبعات زیانبارآن ها به شمار می روند. ظهور عدم تعادل ها از ملموس ترین اثرات حاصل از تفاوت های مکانی است که پرداخت به این مهم را آشکار می سازد. این پژوهش ضمن پرداختن به ابعاد نابرابری توسعه در مناطق روستایی مرزی و مرکزی ایران با استفاده از مقالات علمی، کتب و اسناد مرتبط با مساله تحقیق با روشی توصیفی- تحلیلی انجام می¬گردد. روش نمونه¬گیری تصادفی سیستماتیک و جامعه آماری 224 دهستان منتخب از استان¬های سیستان و بلوچستان، کردستان، هرمزگان، خراسان شمالی، گلستان، تهران، قزوین، همدان، یزد و چهارمحال و بختیاری می باشد. تجزیه و تحلیل اطلاعات و مقایسه آن با هم در طي مقاطع 1385- 1365 و تعیین روند تغییرات با استفاده از نرم افزار Excel و مدل ضريب جيني دستور کار پژوهش است. يافته ها حاكي از آن است كه ابعاد اجتماعي معرف بيشترين نابرابري در روستاهاي مناطق مرزي و مركزي بوده و اوج اين نابرابري در شاخص آسيب پذيري و دسترسي به نيازهاي اساسي در مقطع 85 بین مرکز نشینان خلاصه مي¬شود که این امر مستلزم بازنگري و برنامه ريزي جامع تر در طرح آمایش و ساماندهی فضای جغرافیایی کشور جهت توانمند سازي قشر محروم و تحقق توسعه پايدار می باشد.

مقایسه تطبیقی، ابعاد نابرابری، مناطق روستایی، ایران