بررسي انواع روشهاي متداول ارزيابي اثرات زيست محيطي و بررسي كاربردي روش هاي مختلف بنا به ماهیت پرژه

ارزيابي اثرات زيست محيطي از جمله روش هاي بسيار كارآمدي است كه با شناسايي محيط زيست و درك اهميت آن، آثار بخش ها يا فعاليت هاي مختلف يك طرح بر اجزاي محيط را بررسي و ارزيابي كرده و موجب اشراف برنامه ريزان بر اوضاع موجود محيط زيست طبيعي منطقه مي شود و در نهايت با توجه به نتايج حاصل امكان پايش و كنترل مداوم وضع موجود را توسط عوامل مديريتي فراهم مي كند. ارزيابي اثرات زيست محيطي با تصويب قانون سياست ملي محيط زيست آمريكا به صورت مدون در جهان آغاز گرديد و تكامل آن به تدريج از دهه 1970 آغاز گرديد. روش‌هاي مختلفي تاكنون در زمينه ارزيابي توسط كارشناسان كشورهاي ديگر جهان ارائه شده است. ليكن با وجود تلاش‌هاي بسيار و بحث و بررسي در نشست‌ها و كنفرانس‌هاي متعدد بين‌المللي، هنوز متدولوژي واحدي كه مورد قبول كليه كارشناسان قرار گيرد تعيين و انتخاب نشده است. از اينرو هنوز انواع مختلف متدهاي تجزيه و تحليل‌ در ارزيابي پروژه‌هاي گوناگون به دليل تفاوت در ماهيت پروژه‌ها از جمله اندازه، پيچيدگي، محل جغرافيايي و تنوع محيطي كاربرد دارد. در ارزيابي اثرات زيست محيطي به طور كلي حداقل دو گزينه و گاهي تا بيش از پنجاه گزينه را شامل مي شود. به طور معمول مطالعات بر سه تا پنج گزينه تمركز دارد. يك مطالعه دو گزينه اي معمولاً يك انتخاب بين ساخت و بهره برداري يك طرح در برابر عدم اجراي طرح مي باشد. در اين مقاله هدف از بررسي انواع روشهاي متداول ارزيابي اثرات زيست محيطي، بررسي كاربردي روش هاي مختلف بنا به ماهيت پروژه و توجه به اين نكته كه هر روش منابع و زمينه اطلاعاتي مربوط به خود را نياز دارد و در نتيجه تمامي روش هاي مذكور به يك اندازه در ارزشيابي يك طرح يا محيط زيست مؤثر نخواهد بود، مي باشد.

ارزيابي، اثرات زيست محيطي، پايش، متدولوژي، طرح