ارزيابي مفهوم تعادل بخشي در طرح منظر محله خوب بخت

توجه به بافت فرسوده و نوسازي آن يكي از مقولاتي است كه در سال هاي اخير در عرصه شهرسازي كشورمان جايگاه ويژه اي يافته است. نوسازي بافت فرسوده به عنوان يك حركت در راستاي توسعه دروني شهرها ،‌مي تواند ضمن ارتقائ كيفيت زندگي ساكنان گامي در جهت تحقق عدالت اجتماعي و راهكاري در راستاي جلوگيري از توسعه بي رويه شهرها باشد. بافت فرسوده كه از چرخه اقتصادي-اجتماعي شهر خارج شده و از حالت متعادل رشد فاصله گرفته ،از لحاظ آسيب پذيري در برابر زلزله و معضلات اجتماعي امروزه تهديدي براي كشور و خصوصا تهران محسوب مي گردد. يكي از اهداف مهمي كه براي نوسازي بافت هاي فرسوده در نظر گرفته شده ،‌تعادل بخشي به بافت است. تعادل بخشي كه به ايجاد فرصت هاي برابر رشد و خارج ساختن شهر از حالت دوقطبي مي پردازد ،‌راهكارهاي مختلفي جهت تحقق دارد. توزيع متعادل جمعيت در بافت ،‌ايجاد اختلاط اجتماعي،‌توزيع متعادل امكانات و خدمات شهري ،‌توزيع متعادل فرصت ها و بهبود كيفيت محيط زيست انساني از اين دست راهكارها است. پژوهش حاضر در قالب روش گردآوري و توصيفي –تحليلي ابتدا به معرفي مفهوم تعادل بخشي و راهكارهاي تحقق آن پرداخته است و سپس به ارزيابي ميزان توجه به اين راهكارها در پروسه نوسازي محله خوب بخت از ناحيه امام علي (ع) منطقه 15 شهر تهران ،‌به عنوان يكي از اولين طرح هاي نوسازي شهر تهران با رويكرد جديد، مي پردازد. در پايان ،تحقيق به اين نتيجه رسيده است كه نوسازي بافت اين محلهبا عدم توجه كامل به اين راهكارها، نوسازي باطني و محتوايي ساختارهاي اجتماعي‌، اقتصادي و فرهنگي محله را مدنظر قرار نداده است و با تلاش هاي غالبا ظاهرگرا نتوانسته بافت را به حالت تعادل مطلب برساند.

بافت فرسوده،‌ نوسازي،‌ تعادل بخشي، ‌محله خوب بخت، ‌ارزيابي