بینامتنی قرآنی_روایی در غزل «همای رحمت » محمد حسین شهریار

بینامتنی یکی از اصطلاحات نقد ادبی معاصر است که از وجود رابطه اثربخش، میان متن پیش نوشته و متن موجود در ذهن، برای آفرینش متن جدید می‌پردازد و به کنش، تعامل و گفتگوی متون باهمدیگر معتقد است. محمدحسین شهریار،شاعر بزرگ معاصرایران، اعتقادات اسلامی را در بسیاری از اشعارش جاری ساخته و عشق و علاقه و شیفتگی خود به پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله)وائمه معصومین(علیهم السلام)را بسیار زیبا و هنرمندانه می‌سراید به ویژه هنگامی که سخن از مولای متقیان امیرمؤمنان علی(علیه اسلام)است،این دلبستگی به عشقی تبدیل می شود که در سراسر وجود شهریار شعله می کشد. این مقاله به تبلور این عشق و ارادت خاص به شیر خدا در غزل «همای رحمت» استاد شهریار می پردازد و حضور معنادار قرآن کریم و روایات معصومین را در این غزل بر اساس روابط بینامتنی تبیین می‌کند. عملیات بینامتنی در غزل «همای رحمت» نشان می‌دهد که تناص‌های به کار رفته در این غزل بیشتر از نوع نفی متوازی(امتصاص)است. واین نشانگر تجلی جوهره‌ی آیات و روایات در این اثر ادبیست.

بینامتنی قرآنی_روایی، محمدحسین شهریار، غزل «همای رحمت»،روابط بینامتنی،تناص