الگوي دستيابي به توسعه با نگاه به دو مكتب نوسازي و وابستگي

دغدغه پيشرفت و توسعه نيافتگي همچنان در كشورهاي زيادي از جهان از جمله كشور ما وجود دارد و اين كشورها به دنبال الگويي مناسب براي رهايي از اين معضل هستند. در اين راستا پس از جنگ دوم جهاني انديشمندان علوم اجتماعي به معرفي الگوها و رويكردهاي مختلفي پرداختند و هر يك راه متفاوتي را براي رسيدن به توسعه همه جانبه ترسيم كردند. نظريه ها را مي توان به دو دسته نظريه هاي خوشبينانه و نظريه هاي بدبينانه تقسيم كرد. نظريه هاي خوشبينانه معتقد به امكان توسعه هستند و هيچ مانع ذاتي در ملت هاي مختلف براي ورود به توسعه نمي بينند، مانند مكتب نوسازي كه در اينجا مورد نظر ما مي باشد و نظريات بدبينانه كه بيشتر متمايل به اين نظر هستند كه راه توسعه (چه اقتصادي و چه سياسي ) به روي همه جوامع باز نيست و براي دست يابي به توسعه مستلزم شرايط خاص تاريخي- فرهنگي است مانند مكتب وابستگي. در اين پژوهش ابتدا با روش تحليلي و مطالعه اسنادي و كتابخانه اي با بيان تعريف جامعي از توسعه، مكاتب و نظريات مختلف در باب اين موضوع، تلاش داريم تا با كمك و رويكرد دو مكتب نوسازي و وابستگي به اين سوال پاسخ دهيم كه براي دستيابي به توسعه ، مستلزم ايجاد چه تغييري در استفاده از منابع، هدايت سرمايه گذاري ها و تغييرات نهادي اي هستيم كه با نيازهاي حال و آينده سازگار باشد؟

توسعه، نوسازي، وابستگي