برنامه ريزي توسعه عمدتاً براي پاسخگويي به مشكلات ناشي از تجمع يا فقدان منابع و نيروهاي اقتصادي و اجتماعي در يك مكان است. تنها در اين صورت مسايل حادي همچون اشتغال، مسكن، حمل ونقل و ترافيك، بهداشت و آلودگيهاي زيست محيطي بروز مي نمايد. بعبارت ديگر انباشتگي فعاليتهاي انساني در يك مكان موجب عدم تعادلهاي شديد منطقه اي در ابعاد كالبدي، اقتصادي، اجتماعي و حتي سياسي مي گردد(1). مكانيابي صنايع و خدمات در پيرامون شهرها و نياز صنايع به نيروي انساني همراه با تمركز امكانات در اين مراكز، باعث مهاجرتهاي وسيعي از حوزه هاي روستايي به اين نقاط شد كه به تبع آن، ظهور مشكلات جديدي مانند رشد نامتوازن مناطق، زاغه نشيني، فقر، بحرانهاي اقتصادي، انحرافات اجتماعي و تهديدهاي زيست محيطي، سيـاستمداران و تصميم گيرندگان جـامعه را به تـكاپو انداخت تا قطبهاي صنعتي و توزيع و تخصيص عادلانه منابع و امكانات در مناطق شهري و روستايي را مورد بازنگري قرار دهند.
کلید واژگان :برنامه ریزی توسعه، توسعه نیافتگی، برنامه ریزی، ایران
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک