ساماندهی بافت فرسوده و ارتقاء کیفیت سطح زندگی (نمونه موردی؛ محله دوشابچی خانا ارومیه)

عدم مطلوبیت فضای محله دوشابچی خانا برای ساکنان و اجتناب آنها از حضور در فضای شهری مسئله ای است که در نخستین برخورد در این محله به وضوح قابل درک است. عدم پویایی فضاهای شهری در این محله نتیجه عدم برقراری ارتباط میان اهالی و محله است؛ به عبارت بهتر اهالی محله از عدم امنیت خویش در فضای محله احساس نارضایتی مینمایند. یافتن علل و عوامل مؤثر بر مسائل مذکور به شناخت کالبد و روابط فضایی آن نیازمند است و ساماندهی فیزیکی محله میتواند بسیاری از معضلات این بافت فرسوده شهری را مرتفع سازد لیکن بافت تاریخی صرفأ دارای ارزشهای کالبدی و فیزیکی نیست و نمیتوان آن را فقط از دیدگاه کالبدی تجزیه و تحلیل نمود و برایش راه حل صرفأ فیزیکی ارائه کرد. عدم تعریف فضا و نبودن کانونهای فعالیتی خوانا مشکلات این محله را تشدید نموده است. عدم خوانایی راهها و تودرتو بودن کوچه ها و گم شدن فضاها در میان توده ها از دیگر عواملی است که حس عدم امنیت را تقویت میکند. این نوشتار با استفاده از استخراج نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید موجود با استفاده از توزیع پرسشنامه میان ساکنین و تجزیه و تحلیل این نقاط سعی بر آن دارد که با ارائه استراتژیهای کارآمد و اجرایی به ساماندهی و افزایش کیفیت زندگی و رفاه اجتماعی شهروندی در ساختار شهری این محله، اشاره نماید.

بافت، بافت فرسوده، ساماندهی، کیفیت زندگی