هدف اصلی و نهایی اکثر برنامه ریزان در کشورهای مختلف رسیدن به توسعه پایدار است، یکی از مسایلی که مسئولان برنامه ریزی با آن روبه رو هستند، توسعه زیاد شهرهای اصلی در مقابل فقدان توسعه شهرهای کوچک و نواحی روستایی می باشد. بنابراین در راستای دستیابی به توسعه ی پایدار در عرصه ی سکونتگاه های کشورها اعم از شهر و روستا، شناخت روند تحولات گذشته، تحلیل وضع موجود و ترسیم فضای مطلوب آنها ضروری است. در این پژوهش با استفاده از 27 متغیر در قالب 6 شاخص و با بهره گیری از مدل امتیاز استانداردشده، شاخص ترکیبی توسعه انسانی (HDI) و تحلیل خوشه ای به تعیین ضریب توسعه یافتگی نواحی روستایی شهرستان سنندج و در نهایت، طبقه بندی دهستان های این شهرستان به سه سطح توسعه یافته، نیمه توسعه یافته و محروم، طبقه بندی شده اند. نتایج حاصل نشان می دهد ضریب توسعه یافتگی در بین دهستان های منطقه ی مورد مطالعه، اختلاف نسبتا زیادی با هم دارند به طوری که درهمه ی مدل دهستان حومه و حسین آباد در سطح متوسط توسعه (نیمه توسعه یافته ) و دهستان های آبیدر، آرندان و سراب قامیش در پایین سطح توسعه(محروم) قرار دارند.
کلید واژگان :
درجه توسعه یافتگی، امتیاز استاندارد شده، ترکیب توسعه انسانی و تحلیل خوشه ای، سنندج
