نقش همسوسازی نظام پژوهش‌ و انتقال فناوری در نگهداری و پشتیبانی از محیط‌زیست (با رویکرد موزه‌های علم و فناوری)

بخشی از دلایل اصلی شکل‌گیری جامعه‌ای متمدن و دانش محور، مستقیما نشات گرفته از سیاست‌های کلان اجرایی و راهبردهای ریزبینانه‌ی علمی کشور است. در گذشته افراد و متعاقبا جوامع از طریق برقراری ارتباط با یکدیگر به تبادل اندیشه‌های برتر می‌پرداختند و پایه‌های فرهنگ و تمدن اجتماعی و علمی خود را بهسازی می‌نمودند. قدرت و توانمندی آینده‌پژوهی علمی در برخی جوامع باعث شد اختلاف بنیادی در زیرساخت‌های اجرایی و مدیریت سیاست‌های علمی ایجاد شود. این موضوع با خطوط مرزی گسترده تحت عنوان "توسعه‌یافتگی و توسعه‌گرایی" شکاف عمیقی در بین کشورها ایجاد نمود. با توجه به چالش‌های امروز جهان که بخش چشمگیری از آن در زمینه‌ی حفظ محیط‌زیست است، آشنایی با طرح‌های مدرن، پژوهش‌های نوین و اجرای طرح‌های حفاظتی و حمایتی از محیط‌زیست در شاخه‌های انرژی، سوخت، آلودگی هوا، بحران آب، جنگل‌زایی و غیره حایز اهمیت است. به همین دلیل برای کشورهای در حال توسعه، شناخت فناوری‌های نوین و همراستا نمودن سیاست‌های کلان کشور و مسیر پژوهش‌‌های علمی در کنار تعاملات بین‌المللی با کشورهای پیشرفته اهیمت ویژه‌ای پیدا می‌کند. در این مقاله در حوضه‌ی حمایت از محیط‌زیست، نقاط ضعف اصول پژوهش و انتقال فناوری‌های نوین را در کشورهای در حال توسعه بررسی نموده و چندین راه‌کار اجرایی برای بهسازی فرهنگ سبز، نظام پژوهش و انتقال فناوری‌های نوین ارایه می‌نماییم.

مدیریت انتقال فناوری، روابط بین‌الملل، توسعه‌‌گرایی، سیاست‌ اجرایی، فرهنگ سبز.