بررسی نماد لاله در شعر احمد عزیزی

لاله، به خاطر رنگ قرمز بارز، تند و برانگیزاننده¬ای که دارد از دیرباز به عنوان نشانی از خون و رمزی از پاکباختگی- که در صورت آرمانی و مقدّس بودن، از آن به «شهادت» تعبیر می¬شود- پذیرفته شده است. این نماد، از دیر باز در شعر فارسی و به ویژه شعر حماسی، حضوری پُررنگ و مُستمر داشته، امّا با نوسانات مسائل تاریخی- اجتماعی، با فراز و فرودهایی همراه بوده و در مقاطعی، مورد غفلت واقع شده است؛ امّا با وقوع انقلاب مشروطیّت، از نو احیاء شده و با انقلاب اسلامی شکوهمند ایران در سال 57 و به ویژه هشت سال دفاع مقدّس، در شعر و ادبیّات و فرهنگ ایران زمین، تثبیت شده و جایگاه پایدار و تزلزل ناپذیری را به خود اختصاص داده است. در این مقاله که به روش کتابخانه¬ای نوشته شده، سیر تاریخی این نماد درشعر کهن فارسی به اجمال بررسی، سپس نمادپردازی این گُل، در شعر احمدعزیزی، تحلیل شده است. نتیجۀ این پژوهش حاکی از آن است که، حادثه¬ای به نام هشت سال دفاع مقدّس، در احیاء و تثبیت این نماد، نقش بسیار بزرگی داشته تا جایی که عزیزی نیز درکنار دیگر شاعران این دوره با استفاده از ساختارهای بدیعی و عناصر بلاغی از این نماد، جهت اغراض مختلفی چون: استناد، تأکید، تأئید، برجسته سازی، رنگ آمیزی، تصویرآفرینی و مضمون پردازی و.. سود جُسته ¬است.

دفاع مقدّس، رمز، شهید، احمدعزیزی، لاله