تکرار که از سطح یک واج تا یک عبارت را در برمیگیرد از جلوه های زبانشناسانۀ شعر است که در تأمین موسیقی درونی شعر نقش غیرقابل انکاری دارد. شاعران و نویسندگان برای برجسته سازی و زیبایی یک متن ادبی یا یک شعر از قاعده افزایی استفاده می کنند که خود از شیوه های آشنایی زدایی در مکتب فرمالیسم است. مولانا از بحث تکرار فقط برای تأمین موسیقی درونی شعر بهره نمی جوید بلکه افزون بر آن برای برجسته سازی، تصویر سازی، دیداری کردن شعر و ....سود می جوید.
