تحلیل توزیع فضایی و سطح بندی ساخت و سازهای مناطق شهری بر مبنای میزان بهره مندی از خدمات (مورد پژوهش: مناطق هشت گانۀ شهر اهواز)

از مهم ترين پيامدهاي رشد شتابان شهرنشيني و توسعۀ فيزيكي شهرهاي كشور در دهه هاي گذشته، از هم پاشيدگي نظام توزيع مراكز خدماتي شهري بوده كه زمينه ساز نابرابري اجتماعي شهروندان و ميزان برخورداري از كاربريهاي خدمات شهري در شهرها شده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی نظام کاربریهای خدماتی در سطح مناطق شهر اهواز و بهره مندی شهروندان از خدمات انجام شده است. این مقاله از لحاظ راهبرد، کاربردی و از لحاظ ماهیت و روش، توصیفی و تحلیلی است؛ گردآوری داده ها به روش کتابخانه ای و اسنادی بوده است که شامل مبانی نظری پایداری، پژوهش های انجام شده پیشین و استناد به داده های موجود در طرح راهبردی توسعه و عمران (جامع) شهر اهواز می باشد. برای نیل به هدف پژوهش از روش های ضریب آنتروپی، شاخص ویلیامسون و تکنیک رتبه بندی مجموع برای مقایسه ارزیابی های ترتیبی گزینه ها بر اساس شاخصها (ORESTE) استفاده شده است. محاسبات ضریب آنتروپی و شاخص ویلیامسون نشان می دهند که کاربریهای فرهنگی، تجاری و ورزشی دارای عدم تعادل شدیدتری نسبت به سایر کاربری ها می باشند و توزیع کاربری های آموزشی و فضای سبز متعادل است، همچنین نابرابری توزیع کاربریهای خدماتی در مناطق 1، 5، 6 و 7 بیشتر از سایر مناطق شهر اهواز است. محاسبات تکنیک اُرسته نشان می دهد که منطقۀ 3 با Rm=155 بیشترین برخورداری از خدمات و منطقه 6 با Rm=355/5 کمترین برخوداری از خدمات را در بین مناطق شهر اهواز دارند، به عبارتی دیگر میزان بهره مندی ساکنان از ساخت و سازهای خدماتی در مناطق 3 شهر اهواز بیشتر از دو برابر میزان بهره مندی ساکنان منطقه 6 از خدمات است. از یافته ها چنین نتیجه گیری می گردد که توزیع خدمات در سطح مناطق شهر اهواز دارای شکاف است و در تناسب با جمعیت ساکن آنها، نامناسب بوده و دو اصل در دسترس بودن و فراهم بودن ساخت و سازهای خدماتی در شهر اهواز رعایت نشده است و برای اعمال برابری و رسیدن به پایداری نیارمند برنامه ریزی مجدد و رفع اختلافات موجود می باشد.

سطح بندی، ساخت و ساز، خدمات شهری، شاخص ویلیامسون، ضریب آنتروپی، تکنیک ORESTE، شهر اهواز