بررسی نوستالوژی یا غم دلتنگی در اشعار قیصر امین پور

پدیدۀ نوستالوژی به عنوان موضوعی روان شناختی یکی از ویژگیه های ادبیات و هنر معاصر است که در طول تاریخ ادبی، همواره مطرح بوده و در هیچ دوره ای از ادوار تاریخ ادبی کم رنگ نشده است. سابقۀ این امر ئر معنای خاص، یعنی نوستالوژی ادبی که مدّنظر این مقاله است؛ اصطلاحی است که از روان شناسی وارد ادبیات شده و در شعر شاعران معاصر از نمود خاصی برخوردار است چرا که در ادبیات معاصر به دلیل شرایط سیاسی، خانوادگی، اقتصادی، روحی شاعر و پیشرفت های سریع و حیرت آور تمدن و صنعت و دیگر شرایط موجود زمانی و مکانی، این پدیده بارزتر و متنوع تر شده و خود را به عنوان یک موضوع مهم و اساسی بر شعر شاعران، تحمیل کرده است. قیصر امین پور یکی از شعرای متعهد به انقلاب، باصفا، صاف و صادق معاصر می باشد که پدیدۀ نوستالوژی در شعر او زیاد به چشم می خورد. این نوشته به صورت توصیفی- تحلیلی فراهم آمده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که نوستالوژی بعد از انقلاب و هشت سال دفاع مقدّس شاعر، جلوه های فلسفی، عمیق و ایدئولژیک و ارزشی دارند؛ امّا دلتنگی های دوران کودکی شاعر از گستردگی، معصومیّت، زیبایی و سادگی خاصی برخوردارند.

بازگشت به گذشته، خواب، قیصر امین پور، کودکی، نوستالوژی